Sofia stak verrast haar hand op. Haar eerste instinct was om te weigeren, maar er straalde vriendelijkheid uit zijn ogen – zacht, onwrikbaar. Ze knikte.
In het begin spraken ze zachtjes, aarzelend, onder een onaangetaste shampoo. Toen, langzaam, verdiepte het gesprek zich. Sofia vertelde over haar acceptatie, noodgedwongen, van de pijn van het vrachtwagenchauffeurschap. Marco deelde zijn littekens, de leegte van het leven na het verlies van zijn vrouw.
Voor het eerst in jaren voelde Sofia dat iemand haar opmerkte – niet iemand die medelijden opwekte of advies gaf.
En toen het orkest begon, stak Marco zijn hand uit. Sofia stond zonder aarzeling op. Samen gingen ze de dansvloer op – één enkele, uitdagende figuur en een man die haar durfde uit te dagen.
Dit was niet zomaar een dans. Dit was Sofia’s stille rebellie en haar verklaring dat ze nog leefde.
