Het is een diepgaande, eerlijke en zeer menselijke vraag.

Als we geloven dat de ziel niet langer op die plek verblijft… waarom blijven we dan graven bezoeken?

Waarom brengen we bloemen, zwijgen we, spreken we met gedempte stem of huilen we zelfs voor een steen?

Het antwoord is niet eenvoudig, want het gaat niet om de overledene, maar om de levenden die achterblijven.

🌿 1. Omdat het lichaam deel uitmaakte van een heilig verhaal

Ook al is de ziel er niet meer, het lichaam dat in het graf rust, was de thuisbasis van een leven.

Het was het lichaam dat:

hield van
, werkte,
omarmde, leed
, bad .

Een graf bezoeken gaat niet over het vereren van de stoffelijke resten, maar over het eren van een compleet verhaal, een leven dat zijn sporen heeft achtergelaten.

Het is een erkenning dat deze persoon heeft bestaan, ertoe deed en deel blijft uitmaken van onze herinnering.

2. Omdat de liefde een rustplaats nodig heeft.

Liefde verdwijnt niet wanneer iemand sterft.

Maar het menselijk hart heeft symbolen nodig.

Het graf wordt een concreet punt waar:

Het geheugen is geordend,
pijn wordt uitgedrukt,
liefde wordt gekanaliseerd.

We gaan niet op zoek naar de ziel.

We zullen tegenkomen wat we voelen.

Overleden