Toen mijn 14-jarige dochter me plotseling smeekte om haar 17-jarige stiefbroer niet meer in het weekend te laten langskomen, was ik overrompeld.
Ze gaf me geen reden en hoe meer ik aandrong, hoe meer ze van streek raakte.
Als ouder dwaalden mijn gedachten meteen af naar de ergste mogelijkheden. Ik kon me niet voorstellen wat er tussen hen veranderd had kunnen zijn, en haar wanhoop maakte me bang dat er iets ernstigs was wat ze me niet vertelde.
Op een middag, terwijl ik de kamer van mijn stiefzoon aan het opruimen was, zag ik een vreemde berg sokken naast zijn bed liggen. Het leek een gewone tienerrommel, maar toen ik ze opzij schoof, ontdekte ik een klein doosje dat er zorgvuldig onder was gestopt. Er zaten gevouwen brieven in – geschreven in het handschrift van mijn dochter.
Elke pagina onthulde stukjes van haar innerlijke strijd: hoe onzichtbaar ze zich thuis voelde, hoe overweldigd ze was op school, en hoeveel angsten haar zwaar wogen en ze niet met ons kon delen. En elke brief was gericht aan haar stiefbroer.
