Maanden verstreken en het verhaal verdween van internet, maar ons leven werd niet weer normaal – het werd beter. Margaret en ik begonnen samen te werken aan een lokale campagne ter ondersteuning van vrouwen met alopecia areata en haaruitval door kanker. We gaven workshops, deelden verhalen en moedigden zelfacceptatie aan.
Op onze eerste trouwdag gaf Margaret me een cadeau: een fotolijstje met een foto van onze bruiloft. Daniel hield me stevig in zijn armen, mijn kale hoofd glansde in de zon. Onder de foto graveerde ze:
Ik had nooit gedacht dat ik haar zou kunnen vergeven. Maar die dag besefte ik: soms zijn de mensen die ons het meest pijn doen, degenen die het meest liefde nodig hebben. En soms kan een wrede daad niet alleen pijn, maar ook genezing brengen.
En zo werd wat begon als vernedering op mijn trouwdag het begin van iets veel krachtigers: acceptatie, vergeving en de moed om compromisloos eerlijk te zijn.
