‘Waar is hij?’ vroeg ik. Mijn stem was zacht, onhoorbaar voor mijn eigen oren.
« Ik… hij is in de keuken. »
Ik duwde haar opzij om verder te komen. Thomas zat aan tafel, met zijn hoofd in zijn handen. Toen hij opkeek, verwachtte ik tranen. Ik verwachtte berouw. In plaats daarvan zag ik een koude, verbitterde blik. Hij keek me aan alsof ík degene was die hem had beledigd.
« Waarom? » Dat was het enige woord dat ik kon uitbreken.
Hij lachte, een droge, hese lach. « Omdat je een last bent, mam. Omdat je altijd al een last bent geweest. En omdat ik dit geld nu nodig heb, niet wanneer je uiteindelijk besluit om van ouderdom te sterven. »
‘Geld?’ Ik keek hem strak aan. ‘Welk geld?’
‘De erfenis,’ siste hij. ‘Ik heb je bankafschriften gezien toen je vorig jaar ziek was. 200.000 dollar, mam. Het ligt daar maar te niksen terwijl ik verdrink.’
‘$200.000,’ herhaalde ik. Dat bedrag vertegenwoordigde tientallen jaren van vloeren schrobben, maaltijden overslaan en elke cent sparen. Het was mijn vangnet. Het was de bedoeling dat het zijn nalatenschap zou worden.
‘Ik heb schulden,’ zei hij, terwijl hij minachtend met zijn hand wuifde. ‘Echte schulden. Gokschulden. En jij… jij bent gewoon oud. Wat schiet je ermee op? Het had snel voorbij kunnen zijn. Een hartaanval in je slaap. Pijnloos. Maar jij… jij moest de heilige uithangen. Jij moest delen.’
‘Je hebt je kinderen bijna vermoord,’ zei ik, mijn stem trillend van woede.
« Het was een berekend risico! » schreeuwde hij, terwijl hij met zijn vuist op tafel sloeg. « Ik had niet gedacht dat je zo stom zou zijn om een doos chocolaatjes van honderd dollar aan te bieden! »
Natalie riep buiten adem vanuit de deuropening: « Thomas, hoe kun je dat zeggen? »
‘Hou je mond, tante,’ snauwde hij. ‘Je weet dat ik gelijk heb. Ze heeft een goed leven gehad.’
Op dat moment stierf de moeder in mij uit – de vrouw die zijn gedrag had vergoelijkt, die hem blindelings had liefgehad. In haar plaats werd een koude, onverzoenlijke kracht geboren. Een vrouw gesmeed in het vuur van volkomen verraad.
« Het is voorbij, » zei ik kalm.
Hij grijnsde. « Wat ga je doen? De politie bellen? Dat doe je niet. Je bent te zwak. Je bent altijd al te zwak geweest om me te straffen. »
Hij had gelijk. Ik was zwak geweest. Ik had liefde verward met onderwerping. Ik had een monster grootgebracht omdat ik bang was een « slechte moeder » te zijn.
‘Je hebt gelijk, Thomas,’ zei ik, terwijl ik me omdraaide om te vertrekken. ‘Ik was zwak. Maar die vrouw is vandaag overleden.’
« Ga weg, ren weg! » schreeuwde hij tegen me. « Je zult nooit iets bereiken! Je hebt mij nodig! »
Ik ging naar buiten, de frisse herfstlucht in. Ik ging niet naar huis om te huilen. Ik ging in mijn auto zitten, veegde mijn ogen af en draaide een nummer dat ik al jaren niet meer had gebruikt.
« Stanley, » zei ik toen mijn voormalige familierechtadvocaat de telefoon opnam. « Met Dorothy. Ik moet je inhuren. En ik heb een privédetective nodig. Onmiddellijk. »
Thomas dacht dat het spel voorbij was omdat ik was weggelopen. Hij besefte niet dat de jacht pas net begonnen was.
De transformatie voltrok zich niet onmiddellijk, maar was wel compleet. Terwijl Thomas zich bij Natalie schuilhield, ervan overtuigd dat ik verlamd was door verdriet, begon ik een arsenaal aan wapens op te bouwen.
Mijn eerste instinct was om het huis te verlaten dat zoveel herinneringen aan mijn naïviteit met zich meedroeg. Stanley hielp me een penthouse te huren aan de Upper East Side. De makelaar leek aanvankelijk sceptisch over mijn bescheiden kleding, totdat ik de borg voor zes maanden contant betaalde.
‘Het is voor mijn pensioen,’ zei ik glimlachend. ‘Ik heb besloten te stoppen met sparen voor slechte tijden. De storm is er al.’
Het appartement was een fort van glas en marmer, met uitzicht over de stad. Daar begon ik mijn plannen uit te werken.
Stanley stelde me voor aan Robert, een voormalig rechercheur van de NYPD met een vastberaden blik en een talent voor het blootleggen van geheimen. Het rapport dat hij me een week later gaf, was vernietigend.
Thomas had niet alleen geprobeerd me te vermoorden omdat
200.000. Ook daar had hij me onderschat; dankzij slimme investeringen waar hij niets van wist, lag mijn vermogen dichter bij 200.000. Ook daar had hij me onderschat; dankzij slimme investeringen waar hij niets van wist, lag mijn vermogen dichter bij
400.000. Maar zijn wanhoop kwam voort uit een duisterdere bron.
‘Hij is een dwangmatige gokker, Dorothy,’ zei Robert, terwijl hij foto’s over mijn nieuwe mahoniehouten bureau schoof. ‘Hij heeft 530.000 dollar schuld bij woekeraars in Queens. Hij heeft haar huis – Laura’s huis – verhypothekeerd zonder haar medeweten. Hij heeft het geld dat bestemd was voor de opleiding van de kinderen verkwist.’
Ik keek naar de foto’s van mijn zoon in illegale casino’s, zijn ogen wild, het zweet druipend langs zijn kraag. Hij was niet zomaar een moordenaar; hij was een parasiet die de toekomst van zijn gezin van binnenuit had kapotgemaakt.
‘Hij denkt dat ik zwak ben,’ mompelde ik, terwijl ik naar de skyline van de stad keek. ‘Hij denkt dat ik me verberg.’
‘Wat wil je doen?’ vroeg Stanley. ‘We hebben nu genoeg voor de politie.’
‘Nee,’ zei ik vol zelfvertrouwen. ‘De politie komt later wel. Eerst wil ik alles afpakken wat hij denkt te bezitten. Wilde hij me vermoorden voor geld? Nou, dan verliest hij door mij elke cent.’
Ik huurde Yolanda in, een styliste die me transformeerde. Ze liet me mijn verwaarloosde, oma-achtige uiterlijk vergeten en onthulde een vrouw met karakter. Mijn haar werd geknipt tot een strakke, chique bob en geverfd in een diepe kastanjebruine kleur. Ik ruilde mijn polyester broek in voor zijden pakken en Italiaanse leren pumps. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet. Des te beter. Hij ook niet.
