« Dat moest ik horen. » Ik zei echter niet dat ik ze niet wilde vergeven.
Je zou denken dat ze het eindelijk zouden begrijpen. Maar nee. Drie dagen later kreeg ik een berichtje van een vrouw genaamd Carly. Ze werkte bij een uitzendbureau in Orlando en had een week geleden mijn moeder geïnterviewd voor een administratieve functie. Tijdens het gesprek noemde mijn moeder mij, grijnsde en zei dat ik meer een « fake model » was die « afhankelijk is van familiegeld om te doen alsof het goed met haar gaat ». Na dit alles bleef ze liegen en me bekritiseren. Ik maakte een screenshot en stuurde die naar oma en Jeanie.
Een uur later belde Alexis me snikkend. Ze was thuis en had een verborgen map in de wasruimte gevonden: vooraf ingevulde kredietaanvragen. Ze hadden de naam van mijn vader, de naam van mijn moeder en Jeanie als medeondertekenaar van de tweede hypotheek ingevuld. Ze gebruikten Jeanie’s naam zonder te vragen. De bank meldde het en belde Jeanie om het te verifiëren.
Jeanie ging niet alleen. Ze belde oma. Samen kwamen de twee oudere vrouwen voor de deur van mijn ouders, met valse documenten in hun handen. Jeanie vertelde hen dat ze juridische stappen overwoog. Oma vertelde hen dat ze een grens hadden overschreden die niemand kon verdedigen.
De volgende dag kwam alles aan het licht. Oma en Jeanie belden elke neef, tante en oom. De familie hoorde de waarheid over de leugens, het geld, de manipulatie en de frauduleuze hypotheek. Mijn ouders waren niet alleen financieel, maar ook sociaal afgesloten. Zelfs Ava had er genoeg van. Ze pakte haar tas in en verhuisde naar Savannah.
Mijn telefoon trilde. Oma: Volgende week zondag eten. Alleen van mij. Ik, Jeanie, meisje. Je ouders komen. Ze hebben erom gevraagd. Ze zeiden dat ze zich opnieuw zouden verontschuldigen. Geen aktetassen, geen excuses. Alleen woorden.
« Denken ze? » vraag ik haar.
« Ze zijn anders, » zei ze. « Niet permanent, maar anders. »
Ik stemde ermee in ervan te genieten. Niet om elkaar te ontmoeten, maar om het te kunnen.
Ik liep oma’s huis binnen. Jeanie schonk ijsthee in. Ava en Alexis hadden kommen neergezet. Mijn moeders zaten bij de stola als gasten op hun eigen begrafenis. Mam werd bediend toen ik op de hoogte werd gesteld, maar dat was ze niet. Een goed begin.
Niemand aarzelt. Jeanie liet een servetje vallen. « Graag gedaan. »
Mam keek me aan, haar ogen rood, maar niet theatraal. « Ik weet niet hoe ik moet beginnen, behalve mijn excuses aanbieden, » zei hij. « Echt gepubliceerd. Voor Miami, voor wat er is gerapporteerd, voor het liegen over je… Ik denk dat het lang heeft geduurd, wat niet past bij het feit dat jij bent opgegroeid met een publicatie van iemand anders dan wij. »
De aanraking van mijn vader. « We zijn niet goed voor je. We spotten met je aanwezigheid omdat we het niet begrepen. We benijdden het. We zeiden tegen onszelf dat het niet echt was omdat we er ‘s nachts door konden slapen. »
Ava voegde eraan toe: « We hebben ze jarenlang geloofd. Ik zei dat ik het eerder niet had opgemerkt. » Alexis’ hoofd schoot omhoog. « Ik had naar jou moeten gaan. Ze hebben ons afgesneden, niet jou. »
Nana’s diepste gevoelens bogen zich naar haar toe. « Vertel haar wat je nu kunt spelen. »
Mama stond open voor verwarring, maar liet me uiteindelijk los. « We vragen niet om geld. We verkopen dingen. De andere auto is weg. We verhuizen naar een ander appartement. We hebben een kleine woning gevonden. We beginnen opnieuw. Geen leugens meer, » voegde papa eraan toe. « Ik zoek hulp. Therapie. Samen. »
Voor het eerst in jaren klonken ze niet als acteurs. Ze klonken als mensen die iets belangrijks verloren hadden en het op een bepaalde manier hadden herbouwd. Ik huilde niet. Ik knuffelde ze niet. Maar ik knikte, één keer maar. Dat was genoeg.
We zaten na het eten nog lang aan tafel te praten. Toen ik eindelijk opstond om te vertrekken, omhelsde mama me. Zachtjes, stil, zonder woorden. Ze hield me gewoon vast, alsof ze eindelijk, alsof ze voor altijd dicht bij me was.
Die avond beloofde ik niets. Geen nieuw begin. Maar de volgende ranglijst werd haar via sms toegestuurd. Er stond: « Laten we eens kijken of je het aankan. » En voor het eerst in mijn leven dacht ik dat hij het ook echt aankon.
