De groeiafstand
Er ging een pot voorbij en Grace begon zich een gast in haar eigen huwelijk te voelen.
Wij maken het diner klaar en eten het op. Ethan was altijd moe, gecombineerd, zijn aandacht dwaalde af wanneer ze sprak. Toen ze in het donker naar hem verwijderde, verzamelde haar hand alleen de koele leegte van het laken.
Op een avond vroeg ze uiteindelijk: « Ethan, waarom laat je me niet met je eigenlijk? Misschien kan ik je moeder helpen slapen. »
Hijn passend, zijn zacht maar vastberaden. “Ze roest alleen als ik naast haar ben”, zei hij. « Begrijp het alsjeblieft. Ze heeft zoveel meegemaakt. Gewoon voor een tijdje, oké? »
Grace knikte, maar de moed zonk haar en de schoenen.
De « kleine tijd » strekt zich uit tot nog geen pot. In dan nog een.
Het werd zwaar door stil. Toen Grace er met mevrouw Turner over probeerde te praten, glimlachte de oudere vrouw vaag, haar ogen ver weg, ook ze luisterde naar een stem die niemand eters kon horen.
Soms, ‘s avonds laat, dacht Grace dat ze gemompel hoorde door de gesloten slaapkamerdeur – gedempte gesprekken, een snik, van Ethan’s stem die zacht sprak, te zacht voor troost.
Elke keer als ze het vroeg, veegde Ethan de weg. “Mama wordt snel bang”, zei hij. “Ze doet de deur op slot om zich veilig te voelen.”
Hoe kun je het nou bekijken? Jammer dat je er niks aan kunt doen.
De nacht van de storm
Het regende hard die avond, het soort regen dat tegen ramen druk en het huis kleiner doet lijken.
Ethan neemt de rand mee naar zijn bed en tilt hem naar een hoger niveau. ‘Mama is de laatste tijd onrustig,’ zei hij, terwijl hij haar ogen vermeed. “Ik blijf bij haar tot ze in slaap valt.”
Grace keek hoe hij ging. Iets in haar knapte – een mix van angst, pijn en de behoefte om het eindelijk te begrijpen.
Ze wachtte een paar minuten en glipte toen stilletjes uit bed. De vloerplanken kraakten onder haar voeten terwijl ze het zwakke licht volgde dat onder de deur van mevrouw Turner vandaan kwam.
