Elke pagina was gevuld met haar handschrift – nette, sierlijke regels die onze dagelijkse momenten beschreven. Ze noemde me haar ‘kleine held’. Ze schreef over de maaltijden die ik bracht, hoe ze elke dag luisterde naar mijn klop en hoe die kleine gebaren haar troostten.
Toen ik de laatste pagina omsloeg, vond ik haar laatste briefje:
« Ik ben misschien oud en vergeten door de meesten, maar vriendelijkheid vindt nog steeds zijn weg naar mijn deur. Daar ben ik dankbaar voor. »
De betekenis van vriendelijkheid
Tranen rolden over mijn wangen toen ik het notitieboekje dichtsloeg. Ik wenste dat ik haar nog een laatste keer had kunnen knuffelen en haar had kunnen vertellen hoeveel ze voor me betekende.
Toen ik haar appartement verliet, viel het licht van de gang op haar oude stoel, en ik glimlachte door mijn tranen heen. Misschien was ze toch niet zo eenzaam als ze leek.
Misschien was vriendelijkheid wel genoeg om haar laatste dagen met warmte te vullen.
