Soms hebben de kleinste gebaren – iemand voor laten gaan, betalen zonder gezien te worden – meer betekenis dan welk groots gebaar ook.

Toen we samen de winkel uitliepen, voelde de avondlucht lichter aan.

Ze stopte vlak bij de deur, keek me aan en vroeg waarom ik het had gedaan. Ik vertelde haar de waarheid: dat haar simpele gebaar om me voor te laten gaan me eraan had herinnerd hoe gemakkelijk het is om aardig te zijn, en hoe zeldzaam dat soms voelt in een drukke wereld.

Ze knikte langzaam, haar ogen fonkelden, en zei dat ze hoopte dat ik dat ooit ook voor iemand anders zou doen. Voordat we afscheid namen, legde ze haar hand op mijn arm, rustig en warm, alsof ze de les wilde bezegelen.

Op weg naar huis besefte ik dat het plan helemaal niet zo slim was geweest. Het was simpel, bijna voor de hand liggend, en toch veranderde het de hele sfeer van mijn dag.

De frisdrank was allang vergeten, maar de herinnering bleef levendig. Vriendelijkheid, leerde ik, heeft geen erkenning of beloning nodig; het heeft alleen een moment en een bereidwillig hart nodig.

Die oude dame heeft waarschijnlijk nooit geweten hoeveel ze me gaf in dat korte rijtje bij de winkel. En sindsdien probeer ik alert te blijven op die stille kansen om het door te geven, met kleine gebaren.