Snel?”
“Wat zeg je nu?”
Het kantoor van Carol Peterson leek totaal niet op het benauwde advocatenkantoor dat ik verwacht had – modern, licht, met familiefoto’s verspreid over de rechtenstudies. Ze was jonger dan ik had verwacht, misschien vijftig, met een scherpe blik en een handdruk die noten kon kraken.
“Sylvia, ga zitten. Robert zei me dat deze dag nog zou komen.”
“Welke dag?”
“De dag dat iemand je probeerde te dwingen een verklaring van afstand te tekenen.” Ze spreidde documenten uit op haar bureau – trustdocumenten, beleggingsgegevens, juridische beschermingen waar ik nooit van had durven dromen. “Je man was ongelooflijk vooruitziend. Hij voorspelde dat iemand je binnen twee jaar na zijn dood zou benaderen – waarschijnlijk via familiebanden – om controle te krijgen over wat zij als bescheiden vermogen beschouwden.”
“Maar dat zijn ze niet.”
“Nee, dat zijn ze niet. Drieëndertig miljoen, volledig beschermd door een onherroepelijk trustfonds. Jij hebt alles onder controle, maar niemand anders heeft er toegang toe.”
« Zelfs als ze op de een of andere manier een volmacht hebben gekregen? »
« Zelfs als je Marcus’ papieren hebt ondertekend. Robert heeft die speciaal ontworpen om je te beschermen tegen precies dit soort manipulatie. »
Ik leunde achterover en had het gevoel dat ik mijn leven voor het eerst in twee jaar helder zag. « Dus Marcus mag nergens aan komen. »
« Marcus mag geen cent aanraken. Maar belangrijker nog, je hebt nu de middelen om ervoor te zorgen dat hij het nooit meer doet. »
« Wat bedoel je? »
Carol glimlachte met iets dat bijna roofzuchtig leek. « Ik bedoel, we zullen hem zo volledig vernietigen dat hij de rest van zijn leven andere roofdieren zal waarschuwen voor de gevaren van het onderschatten van weduwen. »
« Hoe? »
« Strafrechtelijke aanklachten wegens poging tot fraude. Civiele rechtszaken voor schadevergoeding. We zullen elke financiële transactie die hij de afgelopen vijf jaar heeft gedaan, onderzoeken. »
« Is dit legaal? »
« Volkomen legaal. » Als iemand je probeert op te lichten, zullen we uitzoeken waar hun geld vandaan kwam, waar het naartoe ging en wie ze nog meer geld schuldig zijn. We zullen hun hele operatie blootleggen. »
« Actie? »
« Oh ja. Mensen zoals Marcus werken niet alleen. Er is een heel netwerk van mensen dat zich op oudere slachtoffers richt. We zullen ze allemaal vinden. »
Ik dacht aan Emma – aan haar tranen toen ze over Marcus’ schulden sprak, hoe zorgvuldig hij ons beiden manipuleerde.
« Wat gebeurt er met het huwelijk van mijn dochter? »
« Het is aan Emma. Maar ze neemt deze beslissing op basis van alle informatie, niet op basis van leugens en manipulatie. En het geld blijft geheim totdat jij anders beslist. Het mooie van Roberts plan is dat je kunt leven zoals je bent – of je kunt morgen een jacht kopen. Jij mag kiezen. »
Ik pakte de trustdocumenten bij elkaar en had het gevoel dat ik een bliksemschicht in handen had. « Wanneer beginnen we ons te verdedigen? »
« We zijn al begonnen. Vanaf het moment dat je mijn kantoor binnenkwam, werd Marcus Thornfield het doelwit, niet de jager.
Terwijl ik naar huis reed, kon ik niet stoppen met denken aan Roberts brief. Hij wist dat dit zou gebeuren. Hij had zich erop voorbereid. Hij had me bewapend voor een oorlog waarvan ik niet eens wist dat die eraan kwam. Maar belangrijker nog, hij had me toestemming gegeven om te winnen.
Die avond belde Emma. « Mam, Marcus lijkt ergens erg overstuur over. Hij wil me niet vertellen wat er tijdens jullie vergadering is gebeurd. »
« We hebben een fascinerend gesprek gehad over zijn plannen voor mijn toekomst. »
« Welke plannen? »
« Zo’n gesprek dat ervan uitgaat dat ik te dom ben om mezelf te verdedigen. »
« Mam, hij probeert me gewoon te helpen. »
« Schatje, er zijn dingen die je niet weet over je man. Dingen over ons gezin – financiën – die je niet weet. Morgen denk ik dat het tijd is dat je de waarheid leert kennen. »
« Welke waarheid? »
« De waarheid over wat je vader me echt heeft nagelaten – en de waarheid over wat ik iedereen zal aandoen die het probeert te stelen. »
De stilte aan de andere kant was oorverdovend.
« Mam, je maakt me bang. »
« Goed. Het is tijd dat iemand in deze familie eens flink de schrik van zijn leven krijgt. »
Toen Emma ophing, zat ik in de keuken met Roberts brief in mijn hand, denkend aan 33 miljoen dollar en de oorlog die dat me zou brengen. Marcus Thornfield dacht dat hij een weerloze weduwe uitbuitte. Hij stond op het punt te ontdekken dat hij het hol van een zeer rijke en zeer boze draak was binnengedrongen.
En draken onderhandelen niet met dieven. Ze verbranden ze.
…
Vrijdagochtend kreeg ik een telefoontje van Carol Peterson met de zoete belofte van professionele wraak.
« Ik heb een advocaat gevonden die gespecialiseerd is in het vervolgen van ouderenfraude, » zei ze. « Ze wil je vandaag spreken. »
« Hoe snel? »
« Vanmiddag. » Ze is erg geïnteresseerd in Marcus’ zaak. »
« Waarom? »
« Omdat ze denkt dat hij deel uitmaakt van een grotere operatie. Als we dat bewijzen, kunnen we het hele netwerk vernietigen. »
De middagbijeenkomst vond plaats op het kantoor van de officier van justitie, waar ik Sarah Chen ontmoette, een scherpzinnige officier van justitie die eruitzag alsof ze verzekeringsfraude als ontbijt had gegeten.
« Mevrouw Hartley, vertel eens over de aanpak van uw schoonzoon. »
Ik vertelde haar over elk gesprek, elke manipulatie, elke opdracht.
