In de doos zat een amateuristisch aangepast elektronisch apparaat – slecht verborgen, instabiel en buitengewoon gevaarlijk.
Het was niet ingewikkeld, maar weloverwogen. De bomexpert legde uit dat het niet de bedoeling was om grootschalige verwoesting aan te richten. Het was ontworpen om de persoon die het opende ernstig te verwonden.
De eigenlijke vraag was niet wat het was.
Maar wie het daar had neergezet – en waarom.
Carol werd diezelfde avond nog meegenomen voor verhoor. Ze snikte onbedaarlijk en beweerde dat ze het cadeau op een rommelmarkt had gekocht en geen idee had wat erin zat. Maar de politie liet haar niet gaan.
De bedrading vertelde een ander verhaal.
De onderdelen waren lokaal aangeschaft. Bonnen leidden de onderzoekers naar een bouwmarkt op minder dan tien kilometer afstand. Camerabeelden lieten zien dat Carol de onderdelen tijdens meerdere bezoeken had gekocht.
Toen ze met het bewijsmateriaal werd geconfronteerd, veranderde haar verklaring.
Ze zei dat ze nooit de intentie had gehad om me pijn te doen. Ze beweerde dat ze mijn man alleen maar een lesje wilde leren.
Mijn man, Daniel, had onlangs zijn testament aangepast nadat hij erachter was gekomen dat ik zwanger was. Emma was niet zijn biologische kind – ze was uit mijn eerste huwelijk – maar hij had haar wettelijk geadopteerd. Carol nam hem dat zeer kwalijk.
Ze was ervan overtuigd dat de komst van de baby haar nog verder uit Daniels leven zou drijven. Ze geloofde dat ik haar zoon van haar afpakte.
En in haar verwrongen redenering was angst een manier om hem weer onder haar controle te krijgen.
‘Ze is erg oplettend,’ vertelde de rechercheur me later, doelend op Emma. ‘Kinderen merken dingen op die volwassenen over het hoofd zien: geuren, geluiden, patronen.’
Emma had geen speciale krachten.
Ze had iets veel gevaarlijkers om te negeren: haar instinct.
De kinderbescherming heeft me zorgvuldig en professioneel ondervraagd. Daniel werd herhaaldelijk ondervraagd. Hij was er kapot van. Hij had zich nooit kunnen voorstellen dat zijn eigen moeder tot zoiets in staat zou zijn, maar ongeloof heft de gevolgen niet op.
Carol werd aangeklaagd voor meerdere misdrijven. Krantenkoppen koppelden het woord ‘geschenk’ aan ‘binnenlands terrorisme’.
Op een avond vroeg Emma of oma boos op haar was. Ik hield haar stevig vast en vertelde haar de waarheid.
‘Oma heeft een hele slechte keuze gemaakt. Jij hebt ons beschermd.’
We verhuisden tijdelijk terwijl het huis werd geïnspecteerd en goedgekeurd. Emma sliep wekenlang met het licht aan. Ik nam het haar niet kwalijk.
Geen van ons beiden raakte daarna nog zonder aarzeling een ingepakte doos aan.
Carol is nooit voor de rechter verschenen. Haar advocaat adviseerde een onmiddellijke schikking. Het bewijsmateriaal was overweldigend: bonnetjes, camerabeelden, forensisch onderzoek en haar eigen tegenstrijdige verklaringen. In de rechtszaal zag ze er niet uit als een monster. Ze oogde klein. Kwetsbaar. Gewoon. Dat was het moeilijkst te accepteren.
Ze bekende schuld aan zware misdrijven in verband met het vervaardigen en leveren van een explosief. De straf zorgde ervoor dat ze nooit meer alleen met kinderen zou zijn. Toen de rechter sprak over « opzet vermomd als familieliefde », begonnen mijn handen te trillen.
Daniel zat roerloos naast me. Hij huilde niet. Hij zei niets. Toen het voorbij was, liep hij naar buiten en braakte op de parkeerplaats van het gerechtsgebouw. Dat was de dag dat hij zijn moeder verloor – niet aan de gevangenis, maar aan de waarheid.
