Hij wreef over zijn voorhoofd. ‘Het had niet zo moeten lopen. Zes maanden geleden raakte ik mijn baan kwijt. Mijn appartement werd onveilig. Ik had nergens meer heen te gaan. Ik heb contact opgenomen met familieleden, maar niemand geloofde mijn verhaal. Dit huis… het was het dichtstbijzijnde wat ik nog van hem had.’
Ik probeerde zijn woorden in me op te nemen. Niets ervan rechtvaardigde wat hij had gedaan, maar de wanhoop in zijn stem was oprecht.
‘Je had met me kunnen praten,’ zei ik.
Adrian liet een holle lach horen. « Op je stoep verschijnen en zeggen: ‘Hé, ik ben je broer van wie je niet wist dat hij bestond’? Ik had niet gedacht dat je me zou geloven. »
We zaten in een gespannen stilte. De woede die in me broeide, maakte langzaam plaats voor verwarring, verdriet en een vreemde, aarzelende empathie.
‘Je kunt niet in mijn huis blijven,’ zei ik uiteindelijk.
« Ik weet. »
‘Maar je hoeft ook niet zomaar te verdwijnen.’ Ik slikte. ‘Als je de waarheid spreekt, wil ik het weten. Over hem. Over alles.’
Adrians ogen werden zachter. Die terughoudende, geharde blik die hij al sinds mijn eerste ontmoeting had, begon eindelijk te verdwijnen.
‘Dat zou ik wel willen,’ zei hij zachtjes.
En dus praatten we – over onze vader, over onze jeugd, over de vreemde parallelle paden van onze levens. Het wiste de angst of de schending niet uit. Maar het bracht iets onverwachts aan het licht.
Geen indringer.
Een broer.
Iemand die, net als ik, al veel te lang alleen was.
Einde.
