Wat is er aan de hand? » vroeg ik, wijzend naar de tassen.
Sandra stapte naar voren en trok die zelfvoldane uitdrukking aan die ze zo geperfectioneerd had. « We hebben een paar veranderingen aangebracht terwijl je weg was. De kinderen hadden meer ruimte nodig, dus je oude kamer is nu een speelkamer. »
Mama voegde eraan toe: « We hebben je kelder gerenoveerd. Het is echt niet meer zo erg. »
De kelder. Donker, muf en het rook constant muf.
Sandra zei stralend: « Natuurlijk, als je het niet leuk vindt, kun je je eigen plek zoeken. Je bent tenslotte 29. »
Ik draaide me naar mijn ouders, wachtend – hopend – dat ze iets zouden zeggen. Wat dan ook. Maar dat deden ze niet. Niemand keek me zelfs maar aan.
En toen, tot mijn eigen verbazing, glimlachte ik. Een echte glimlach.
« Weet je wat? » zei ik optimistisch. « Je hebt helemaal gelijk, Sandra. Ik denk dat het tijd is voor je eigen plek. Maar ik ben nieuwsgierig: hoe ga je de hypotheek betalen zonder mijn geld?
Marcus rechtte zijn rug en blies zijn borst op. « Eigenlijk heb ik vorige week een baan gekregen. Goed betaald. We redden het wel. »
Ik voelde opluchting. « Dat is fantastisch nieuws. Ik ben echt blij voor je. Het lijkt erop dat alles perfect gaat. »
Ze wisten niet wat ze ervan moesten denken. Ze hadden een ruzie verwacht, misschien een smeekbede. In plaats daarvan was ik kalm. Dankbaar zelfs. Sandra glimlachte nog breder. « Je wordt eindelijk volwassen. Bravo. »
De deur viel met een harde klap achter hen dicht. Geen gedag. Geen blijdschap. Alleen het dichtslaan van een deur.
Ik pakte mijn telefoon en belde het verhuisbedrijf. Twee uur later arriveerde de vrachtwagen. Het kostte me minder dan een uur om al mijn bezittingen in te laden. Alles paste in één kleine vrachtwagen.
Ik volgde hem in de auto, rechtstreeks naar mijn rustige, mooie nieuwe appartement. Eindelijk was ik vrij.
Het eerste wat ik deed toen ik aankwam? Ik blokkeerde hun nummers en annuleerde alle rekeningen die ik betaalde. Voor het eerst in jaren voelde ik rust.
Maanden gingen voorbij. Ik kreeg promotie, mijn spaargeld groeide en ik begon zelfs met iemand te daten. Het leven was goed – echt goed.
Op een avond ging de deurbel. Ik keek door het kijkgaatje.
Ik voelde een knoop in mijn maag.
Daar waren mama, papa, Marcus en Sandra.
Ik deed de deur open, maar nodigde ze niet binnen. « Hoe heb je me gevonden? »
« Je vriendin Jessica heeft het ons verteld, » antwoordde mama.
Sandra liep meteen weg langs me heen mijn appartement in. « Mooie plek, » zei ze, terwijl ze rondkeek met duidelijke jaloezie. « Het moet een fortuin kosten. » Stadsrondleidingen
« Wat wil je? » herhaalde ik.
« Nou, » zei Marcus, « ik ben mijn baan weer kwijt. Twee maanden geleden. »
« En… we hebben moeite om de hypotheek te betalen, » voegde papa eraan toe.
Ik moest bijna lachen. « Laat me raden. Wil je dat ik weer voor je ga betalen? »
« We zijn een gezin, » zei mama wanhopig. « We moeten elkaar helpen. »
« Elkaar helpen? » vroeg ik. « Wanneer precies heeft een van jullie me geholpen? »
« We dachten, » vervolgde mama, « dat als ze beslag zouden leggen op het huis… we bij jullie zouden moeten intrekken. »
Ik keek haar aan. « Pardon? »
« Waar zouden we anders heen moeten? » zei Sandra met die typische zelfvoldaanheid van haar. « We zijn een gezin. Je kunt ons toch niet zomaar achterlaten? »
Toen lachte ik. Een diepe, bulderende lach, geboren uit puur ongeloof. « Denk je… denk je dat ik je hier laat intrekken? » vroeg ik, toen ik eindelijk de kans kreeg om te praten. « Nadat je mijn spullen op het gazon had gegooid en me in de kelder had laten wonen? »
« Dat was anders, » zei Marcus zwakjes.
« Je hebt gelijk, dat was anders, » zei ik ijzig. « Toen besefte ik wat jullie allemaal van me dachten. Jullie waren niet dankbaar; jullie dachten dat jullie recht hadden op alles. Dat is het verschil. »
Sandra’s gezicht vertrok van woede. « Weet je wat? Je bent een bittere, egoïstische vrouw die de betekenis van familie niet begrijpt! »
« Je hebt gelijk, » zei ik, terwijl ik naar de deur liep en hem openzwaaide. « Ik begrijp jouw versie van familie niet, waarin één persoon alles doet en als vuil wordt behandeld. Ik wil dat jullie allemaal weggaan. Nu meteen. »
« Zoya, wacht… » begon Marcus.
« We waren gewoon aan het praten, » onderbrak ik. « Het antwoord is nee. Niet voor niets. Ik betaal je hypotheek niet. Ik laat je hier niet intrekken. Ik zal jullie nooit meer ergens mee helpen. »
« Maar we zijn familie! » riep mijn moeder.
« Familie behandelt jullie niet zoals jullie mij behandelden, » zei ik. « Ga nu weg. »
Ze vertrokken, en Sandra, die door de gang liep, slingerde me beledigingen naar het hoofd. Ik deed de deur dicht en deed hem achter hen op slot.
Drie maanden later hoorde ik dat er beslag op het huis was gelegd. Mijn ouders verhuisden naar een kleiner appartement, en Marcus en Sandra trokken weer bij haar ouders in. Toen ik erachter kwam, voelde ik niets – geen spijt, geen verdriet. Alleen pure opluchting.
Mijn leven ging door. Ik begon eindelijk te begrijpen hoe
