Ik kwam aan bij het landhuis dat ik mijn dochter Sofia cadeau had gedaan, met het plan haar te verrassen.
Dat huis had altijd symbool gestaan voor rust, vrijheid en dierbare herinneringen. Wat ik aantrof, bezorgde me echter een rilling over mijn rug.
‘Vivien… wat een onverwacht bezoek,’ zei Denise toen ze me eindelijk opmerkte. Haar toon was zoet, maar haar ogen waren koud en berekenend. ‘We hadden geen idee dat je vandaag zou komen.’
Ze glimlachte alsof ze de situatie al volledig onder controle had. Met een air van arrogantie kwam ze dichterbij, alsof het huis van haar was. Ik keek de woonkamer rond en voelde mijn maag samentrekken. Omars zussen lagen languit op de bank, hun blote voeten rustend op de eikenhouten tafel die Sofia zo koesterde. Overal lagen kruimels op de vloer, speelgoed verspreidde zich en geen van hen deed de moeite om op te ruimen of zelfs maar mijn aanwezigheid op te merken.
In de keuken trof ik Sofia aan, voorovergebogen boven de gootsteen. Haar ogen waren opgezwollen en haar gezicht was bedekt met tranen. Toen ze me zag, flitsten opluchting en angst tegelijk over haar gezicht.
‘Twee weken,’ zei Denise vlakaf, toen ze mijn gezichtsuitdrukking zag. ‘We zijn hier nu twee weken en we blijven de hele zomer. Omar heeft ons uitgenodigd. Wat heeft het voor zin om een huis te hebben als je het niet met familie kunt delen?’
