Vroeger begreep ik nooit waarom die rustige wandelingen altijd eindigden met zacht snikken achter een gesloten deur.
Ik wist dat ze haar tranen zou afvegen, naar me zou glimlachen en dan weer verder zou gaan met het maken van mijn favoriete snacks of het voorlezen van verhalen, terwijl ze deed alsof alles goed was.
Ze wilde dat mijn jeugd gevuld zou zijn met geluk, ook al voelde ze zich verdrietig.
Naarmate ik ouder werd, bracht het leven zijn eigen uitdagingen met zich mee. Ik leerde hoe moeilijk het kan zijn om verantwoordelijkheden, emoties en verwachtingen in evenwicht te brengen.
Pas toen begon ik mijn moeder niet alleen als ‘mama’ te zien, maar als een vrouw die iedere dag haar best deed.
Ze klaagde nooit, vroeg nooit om medelijden. Ze koos gewoon voor liefde en opoffering, zelfs op dagen dat ze zich overweldigd voelde.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat haar tranen geen teken van zwakte waren, maar van ongelooflijke kracht.
Ze droeg zorgen met zich mee waar ze nooit over sprak, angsten die ze nooit deelde en dromen die ze wegstopte om mij een betere toekomst te geven.
Elke traan die ze liet, was een moment waarop ze ervoor koos mijn onschuld te beschermen in plaats van de wereld op mijn jonge schouders te laten rusten.
Als ik vandaag met haar zou kunnen praten, zou ik haar handen vasthouden en haar vertellen dat ik haar nu zie, haar echt zie.
Ik zou haar dankbaar zijn voor elke stille strijd die ze voor mij heeft gevoerd.
En ook al is ze er niet meer, haar liefde blijft mijn grootste les: soms zijn de sterkste harten degenen die zachtjes huilen, maar toch nog steeds kiezen voor vriendelijkheid en hoop voor degenen van wie ze het meest houden.
