‘Ik kon hem niet in de steek laten,’ zei Caleb, met een trillende stem. ‘Hij is onschuldig in dit alles. Hij verdient een kans.’
Ik keek naar het kindje in zijn armen, klein en vredig, zich onbewust van de ravage die hem had voortgebracht. Caleb vroeg me om hulp – hoe hij hem moest voeden, hoe hij hem moest vasthouden. Ik handelde instinctief en liet hem zien wat ik me herinnerde van de tijd dat ik dacht dat we samen een gezin zouden stichten.
Toen de kleine vingertjes van de baby zich om de mijne krulden, verzachtte er iets in me. Ik besefte dat haat en wraak hun werk al hadden gedaan. Het had geen zin meer om eraan vast te houden.
Caleb vertrok een uur later, het zachte gehuil van de baby galmde door de gang. Ik bleef lang na hun vertrek bij de deur staan en voelde iets wat ik al maanden niet meer had gevoeld: rust.
Zes maanden gingen voorbij. Toen kwam er een brief. Hij was van Caleb. Er zat een foto in van hem met de baby in een zonnig park. Ze lachten allebei. Daaronder had hij maar één regel geschreven.
« Dankjewel dat je me eraan herinnerd hebt wat liefde eigenlijk zou moeten betekenen. »
Ik heb hem nooit meer gezien.
Maar soms, als het ochtendlicht precies goed door het raam valt, denk ik terug aan die dag in het ziekenhuis – de dag waarop ik leerde dat wraak niet altijd met de hand hoeft te worden voltrokken.
Soms doet het leven het voor je.
En soms is dat genoeg.
