Mensen denken dat dit soort verhalen eindigen wanneer de waarheid aan het licht komt, maar dat is niet zo. Ze blijven hangen in stille kamers, in donkere hoeken van vertrouwen die nooit volledig hersteld kunnen worden.
Vorige week, tijdens het schoonmaken van het badkamerkastje, vond ik een reserve warmtepleister – van hetzelfde merk. Ik verstijfde. Het etiket was iets veranderd. Nieuw logo, nieuwe verpakking.
Ik belde Jennings meteen.
Ze zei niet veel, zuchtte slechts en zei: « We onderzoeken het. »
En in die stilte realiseerde ik me iets dat me nog meer angst aanjoeg dan de avond waarop het allemaal begon:
We waren niet de enigen.
Of misschien trok ergens daarbuiten een andere vrouw het shirt van haar man uit, staarde naar dezelfde rode vlekken, hetzelfde patroon, en stelde dezelfde angstaanjagende vraag:
Wat hebben ze in hem gestopt?
