Toen ik 200 miljoen dollar won, wist niemand het. Ik wilde ze op de proef stellen. Ik belde, trillend van de zenuwen, en zei: « Ik heb geld nodig voor mijn medicijnen… » Mijn zoon blokkeerde me meteen. Mijn dochter antwoordde koeltjes: « Zoek het zelf maar uit. » Uren later kwam mijn 18-jarige kleinzoon aanrijden, na een autorit van 640 kilometer met de laatste 500 dollar die hij had: « Oma, ik heb niets meer, maar ik ben er. » Wat ik toen deed, veranderde alles… en het achtervolgt me nog steeds.
Toen ik 200 miljoen dollar won, wist niemand het. Niet mijn zoon Daniel, niet mijn dochter Laura, en ook niet de rest van de familie die me jarenlang het gevoel gaf dat ik een last was.
Mijn naam is Margaret Collins, ik ben 67 jaar oud, en mijn hele leven heb ik geleerd niet te veel van anderen te verwachten. Toch voelde ik, nadat ik het winnende lot had getekend en alleen in de keuken zat, de behoefte om iets te testen dat me al jaren stilletjes bezighield: ik wilde weten wie er voor me zou zijn als ik niets meer had.
Dus besloot ik ze te testen.
Ik wachtte een paar dagen. Ik liet de euforie wegzakken. Toen pakte ik met trillende handen de telefoon en belde Daniel, mijn oudste zoon. Toen hij opnam, klonk mijn stem opzettelijk zwak.
“Daniel… ik heb geld nodig voor mijn medicijnen. Ik kan het me deze maand niet veroorloven…” Er viel een korte stilte. Toen werd de verbinding verbroken. Ik belde opnieuw. Niets. Minuten later realiseerde ik me dat hij me had geblokkeerd.
Ik staarde naar het scherm, een mengeling van woede en schaamte op mijn gezicht. Ik haalde diep adem en belde Laura, mijn dochter. Ze luisterde zwijgend en antwoordde emotieloos:
‘Mam, los het zelf maar op. Ik heb mijn eigen problemen.’ Ze vroeg niet eens om welke medicatie het ging. Ze hing op.
Op dat moment begreep ik dat al die jaren van gunsten, van oppassen op kleinkinderen, van geld lenen dat nooit werd terugbetaald, niets betekend hadden. Ik zat op de bank, telefoon in de hand, en vroeg me af of ik mijn hele leven een dwaas was geweest door genegenheid te verwachten waar alleen maar eigenbelang speelde.
Uren verstreken. Het was al nacht toen ik een auto voor mijn huis hoorde stoppen. Ik dacht dat het een vergissing was. Maar er werd op de deur geklopt. Toen ik opendeed, zag ik Ethan, mijn 18-jarige kleinzoon, met donkere kringen onder zijn ogen en verkreukelde kleren.
‘Oma,’ zei hij, ‘ik heb 640 kilometer gereden. Ik heb niet veel meer…’ Hij haalde een envelop met 500 dollar tevoorschijn.
