«Een dapper jongetje dat me leerde dat dromen uitkomen als je gelooft en hard werkt.»
Alejadro bekeek het schouwspel met trots. Zijn bedrijf had een nieuwe focus. Naast de traditionele bedrijfsactiviteiten had hij een afdeling maatschappelijke verantwoordelijkheid opgericht die projecten zoals het therapiecentrum ondersteunde.
‘Alejadro,’ zei Gabriela, terwijl ze hem naderde, ‘Heb je ergens spijt van?’
« Ik vind het jammer dat het zo lang heeft geduurd om te begrijpen wat er echt toe doet, maar ik heb geen spijt van alles wat we hebben gedaan nadat ik de les had geleerd. »
«En wat was de les?»
« Soms komen de belangrijkste mensen in ons leven onverwacht op ons pad, en liefde en toewijding zijn meer waard dan welk bedrag dan ook. »
Mateo rende naar zijn ouders, stralend van vreugde. « Papa, mama, hebben jullie gezien hoeveel kinderen er vandaag zijn gekomen? Lupita zei dat ze ze allemaal gaat helpen om net zo sterk te worden als ik. »
«Ja, we hebben het gezien, soep. En weet je wat het beste deel is?»
« Wat? »
«Het is allemaal begonnen omdat een speciaal persoon besloot in jou te geloven toen je het het hardst nodig had.»
Mateo glimlachte en keek naar Lupita, die met de ouders van andere kinderen aan het praten was. ‘Papa, mag ik je een geheimpje vertellen?’
« Natuurlijk. »
« Ik heb altijd geweten dat Aupt Lupita bijzonder was. Vanaf de allereerste dag voelde ik dat ze ons leven zou veranderen. »
«En hoe wist je dat?»
« Omdat ze me aankeek alsof ik normaal was, niet alsof ik blut was. Ze keek me aan alsof ik alles kon bereiken. »
Alejadro glimlachte, beseffend dat zijn zoon, zelfs op zo’n jonge leeftijd, iets had begrepen dat hem, als volwassene, zo lang had gekost om te begrijpen: dat de ware waarde van een persoon niet ligt in wat hij bezit, maar in wat hij aan anderen kan geven.
Een paar maanden na de opening van het Centrum ontving Alejadro een onverwacht telefoontje. Het was van Erique Gutierrez, de zakenman die jaren eerder had geprobeerd Lupita weg te lokken.
«Alejadro, ik moet met je praten.»
«Waarover, Erique?»
« Over het therapiecentrum dat u hebt geopend. Mijn kleinzoon is daar al drie maanden patiënt. »
«O, echt? En hoe is het met hem gegaan?»
«Daarom bel ik. Het is buitengewoon, Alejadro. In drie maanden heeft mijn patiënt vooruitgang geboekt die hij in twee jaar traditionele therapie niet had bereikt.»
Alejadro glimlachte. « Lupita is echt uitzonderlijk. »
« Het is meer dan dat. Haar hele team is anders. Ze behandelen kinderen niet als patiënten; ze behandelen ze als uitzonderlijke en bijzondere mensen. Mijn kleinzoon is voor het eerst sinds het ongeluk gelukkig. »
« Dat hoor ik heel graag. »
«Alejadro, ik moet mijn excuses aanbieden.»
« Waarom? »
« Bedankt dat je jaren geleden probeerde Lupita bij je weg te halen. Destijds zag ik haar alleen als een bekwame medewerker. Ik begreep niet dat ze deel uitmaakte van je familie, dat er een veel diepere band was. Ik begreep alleen dat ze op de juiste plek was bij de juiste mensen. Als ik haar toen had kunnen aannemen, had ze misschien wel de kans gekregen om zich te ontwikkelen zoals ze bij jou heeft gedaan. »
« Misschien. »
« Hoe dan ook, ik wilde je bedanken dat je me die fout niet hebt laten maken, en ik wilde je feliciteren dat je haar potentieel zag voordat iemand van ons dat deed. »
