« Natuurlijk is ze dat. Wij zijn jullie officiële cheerleadingteam. »
Op school was Mateo opgewonden. Hij had een speciale presentatie voorbereid waarin hij zou laten zien hoe hij zijn motorische problemen had overwonnen. « Ap Lupita, wat als ik voor iedereen val? » vroeg hij terwijl hij zich klaarmaakte.
«Mateo, je bent al zo vaak gevallen tijdens onze training, en je bent altijd weer opgestaan. Als je vandaag valt, sta je ook weer op. Maar ik wed dat je niet gaat vallen.»
«Waarom ben je zo zeker?»
«Omdat jij het meest vastberaden kind bent dat ik ken, en omdat je hier zo hard voor hebt getraind.»
Toen het Mateo’s beurt was om op te treden, liep hij zonder krukken naar het midden van het podium. Het publiek was stil, beseffend dat dit iets bijzonders was.
‘Mijn naam is Mateo Herádez,’ begon hij met een vaste stem. ‘Toen ik jonger was, kon ik niet goed lopen. Ik liep op krukken en durfde geen dingen te proberen.’
Alejadro en Gabriela waren erg ontroerd door het verdriet. Lupita stond naast hen, eveneens zichtbaar geëmotioneerd.
‘Maar toen ontmoette ik iemand heel bijzonders,’ voegde Mateo eraan toe. ‘Lupita leerde me dat als je doorzet en niet opgeeft, je alles kunt bereiken. Ze leerde me sterk te zijn, dapper te zijn en in mezelf te geloven.’
Mateo deed iets dat iedereen verbaasde. Hij sprong van de ene kant van het podium naar de andere – zonder te struikelen, zonder te aarzelen, met perfect evenwicht.
‘Ik wil deze race opdragen aan drie mensen,’ zei Mateo, buiten adem maar glimlachend. ‘Aan mijn vader, die mijn beste vriend is geworden; aan mijn moeder, die altijd voor me heeft gezorgd; en aan Aputa Lupita, die me heeft geleerd dat ik kan vliegen als ik dat wil.’
Het publiek barstte in applaus los. Alejadro huilde openlijk, net als Gabriela en Lυpita.
‘En nu,’ zei Mateo, ‘ik wil je iets laten zien wat ik geleerd heb. Kom hier, Lupita!’
Lupita was verrast, maar Mateo riep haar naar het podium. « Dit is Lupita, » zei Mateo tegen de toeschouwer. « Zij is de belangrijkste persoon in mijn leven na mijn ouders. Ze geloofde in mij toen ik zelf niet eens in mezelf geloofde. En ik wil iedereen vertellen dat zij de beste lerares ter wereld is. »
Mateo omhelsde Lüpita op het podium en het publiek gaf hen een staande ovatie. Alejadro en Gabriela kwamen ook het podium op om Mateo en Lüpita te omhelzen.
‘Papa,’ zei Mateo, nog steeds op het podium, ‘kun je iedereen iets vertellen?’
«Wat is dat?»
« Die Aut Lupita is niet zomaar onze medewerker meer. Ze is familie van ons. »
Alejadro pakte de microfoon. « Mijn zaak is in orde, » zei hij met een emotionele stem. « Lupita is niet zomaar onze medewerker; ze is onderdeel van onze familie. Ze heeft mijn zaak gered, ze heeft mijn huwelijk gered en ze heeft me geleerd wat er echt toe doet in het leven. »
Het publiek applaudisseerde opnieuw en Lupita huilde van emotie. Na de presentatie kwamen verschillende mensen van de school naar Alejadro en Gabriela toe om Mateo te feliciteren en Lupita te ontmoeten. Veel ouders van kinderen met speciale behoeften wilden meer weten over de methode die ze gebruikte.
‘Je zou moeten overwegen om een therapiecentrum te openen,’ suggereerde een van de moeders. ‘Er zijn veel kinderen die baat zouden kunnen hebben bij het werk van Lupita.’
Alejadro keek naar Lupita, die enthousiast met andere moeders aan het praten was over oefeningen en motivatietechnieken. ‘Weet je, Gabriela,’ zei hij tegen zijn vrouw, ‘misschien is dat geen slecht idee.’
«Wat bedoel je?»
«Een therapiecentrum gespecialiseerd in kindertherapie, met Lupita als coördinator na haar afstuderen.»
«Zou je daarin investeren?»
«Ja, dat zou ik doen. En weet je waarom? Omdat ik met eigen ogen heb gezien hoe haar werk het leven van een kind en een heel gezin kan veranderen.»
Die avond thuis belde Alejadro Lüpita op om te praten. « Lüpita, mag ik je een gekke vraag stellen? »
«Natuurlijk, meneer Alejadro.»
« Zou u het op een dag fijn vinden om uw eigen therapiecentrum te hebben? »
Lupita lachte. « Meneer Alejadro, dat is een veel te grote droom voor iemand zoals ik. »
« Waarom zeg je dat? »
«Omdat het runnen van een therapiecentrum veel geld, veel kennis en veel ervaring vereist. Ik leer nog steeds bij.»
«Wat als ik je zou vertellen dat ik bereid ben om in die droom te investeren?»
Lupita stopte met glimlachen. ‘Wat bedoel je?’
«Ik denk erover om een therapiecentrum te openen voor kinderen met speciale behoeften, een plek waar elk kind dezelfde aandacht en zorg krijgt als jij Mateo hebt gegeven. En ik zou het fijn vinden als jij de therapeutisch directeur zou zijn.»
«Meneer Alejadro, meent u dit serieus?»
« Natuurlijk. Je moet eerst je universitaire opleiding afronden, misschien nog wat specialiseren, maar het project kan zich beetje bij beetje ontwikkelen. En Mateo zou je prioriteit moeten zijn. Sterker nog, hij zou een soort ambassadeur voor het centrum kunnen zijn en andere kinderen laten zien dat het mogelijk is om moeilijkheden te overwinnen. »
Lupita zweeg lange tijd. « Meneer Alejadro, als dit echt gebeurt, zou het de grootste droom van mijn leven zijn die uitkomt. »
«Laten we het waarmaken.»
Twee jaar later werd het Kindertherapiecentrum « Luz de Esperaza » (Licht van Hoop) geopend. Het was een moderne, kleurrijke plek met ultramoderne apparatuur en een team van professionals. Lupita, inmiddels afgestudeerd in fysiotherapie met specialisatie in pediatrie, was de therapeutisch directeur.
Mateo, nog geen zes jaar oud en normaal gesproken reu, was als speciale gast aanwezig in het centrum. Hij was het symbool van het centrum geworden en inspireerde andere kinderen met zijn verhaal over het overwinnen van uitdagingen.
‘Aut Lupita,’ zei Mateo, terwijl hij haar op de dag van de herdenking toejuichte, ‘Je hebt het gedaan! Je hebt je eigen plek om kinderen te helpen!’
« We hebben het gedaan, mijn strijder. En weet je wie me inspireerde om ooit op te geven? »
« WHO? »
