De grond was vochtig en het pad glad, maar ze bleef standvastig, gedreven door de noodzaak om het jongetje in leven te houden.
Het kind keek naar de ruisende bladeren boven zijn hoofd en verwonderde zich alsof deze ontsnapping een openbaring was die hij nooit had verwacht mee te maken.
Ze haalde diep adem, de tranen stroomden over haar wangen, en ze besefte dat hij voor het eerst echt gelukkig en vrij leek.
De achtervolging zou doorgaan, maar er was iets in haar veranderd. Ze wist dat ze niet zou opgeven, zelfs als dat betekende dat ze alles op het spel moest zetten.
Omdat die jongen, die nooit liefde had ontvangen, nu tussen de bomen lachte, naar de zingende vogels luisterde en misschien voor het eerst begreep wat het betekende om te leven.
En terwijl de kruiwagen verder de onbekende wereld in rolde, wist ze dat, zelfs als de hele wereld achter hen aan zat, hij zich eindelijk veilig voelde.
