In de verte hoorden ze motoren starten, wat betekende dat de bewakers een achtervolging met voertuigen aan het voorbereiden waren om hen verderop te onderscheppen.
Ze wist dat ze geen echt plan had, alleen de absolute zekerheid dat het terugbrengen van de jongen betekende dat ze hem opnieuw zou veroordelen tot een leven zonder genegenheid.
Het pad boog af naar een klein zijpoortje dat ze vaak open had zien staan tijdens leveringen van tuin- en onderhoudsmaterialen.
Ze dankte het lot in stilte toen ze zag dat het hek op een kier stond, net genoeg ruimte voor de kruiwagen om er snel doorheen te rijden.
Ze duwde met al haar kracht en slaagde erin het hoofdwiel door de opening te krijgen, terwijl ze achter haar de bewakers wanhopige bevelen hoorde schreeuwen.
Eenmaal buiten het terrein voelde ze de grond veranderen; het grind verdween en maakte plaats voor oneffen aarde, waardoor ontsnappen nog moeilijker werd.
Maar de jongen bleef lachen alsof elk obstakel deel uitmaakte van een magisch avontuur dat hem eindelijk een adempauze gaf in zijn korte leven.
Ze begon moe te worden, maar haar vastberadenheid bleef onverminderd groot, gevoed door het beeld van de jongen die alleen in de koude gang stond te huilen, zonder dat er iemand anders in de buurt was.
Plotseling hoorde ze voetstappen achter zich en zag ze twee bewakers van opzij naderen, waardoor ze de kruiwagen op een nog smaller pad moest duwen.
De zon brandde fel, maar elke straal leek haar eraan te herinneren dat er nog hoop was, dat ze nog konden ontsnappen als ze niet bezweek onder de druk.
De jongen hief zijn hoofd op en keek haar teder aan, legde zijn kleine hand op de hare en gaf haar kracht in dat kritieke en hartverscheurende moment.
Ze hapte naar adem, voelde een pijn in haar borst, maar ze versnelde haar bewegingen toen de bewakers over struikelen in een poging hun tempo te behouden.
Haar bonzende hart vermengde zich met het gelach van de jongen, een contrast zo sterk dat ze wist dat ze de juiste beslissing had genomen.
Het achterste hek verscheen tussen de bomen, een oude houten schutting die sommige tuinmannen in voorgaande zomers als sluiproute gebruikten.
Als ze erin slaagde erdoorheen te komen, hadden ze misschien nog een paar minuten voordat de bewakers de achtervolging via de hoofdpaden opnieuw zouden organiseren.
Ze duwde de kruiwagen tegen het hek; het hout kraakte, maar gaf net genoeg mee om een smalle doorgang te creëren, waar ze zich, trillend, doorheen wurmde.
De bewakers schreeuwden, maar hun stemmen verstomden langzaam toen ze dieper het bos in trok, waar de bomen schaduw en bescherming boden.
