De bewakers bereikten het hoofdpad rennend, hun elegante uniformen totaal ongeschikt voor de achtervolging, het zweet droop van hun gespannen voorhoofden.
Elke voetstap galmde als een trommel, maar het dienstmeisje liep door, terwijl ze zich elke traan herinnerde die ze de afgelopen maanden over het gezicht van de jongen had zien rollen.
Ze herinnerde zich momenten waarop hij genegenheid zocht, iemands hand probeerde te pakken, maar werd geconfronteerd met onverschilligheid of een snelle, harteloze afwijzing.
Ze dacht terug aan hele nachten die ze had doorgebracht met hem te horen huilen vanuit de kamer ernaast, en vroeg zich af waarom niemand anders zijn immense pijn leek op te merken.
Ze herinnerde zich de beloftes van zijn ouders dat ze van hem hielden, terwijl ze constant op reis waren en hem achterlieten in de zorg van personeel dat nooit echte tederheid toonde.
De dienstmeid versnelde haar pas, vastbesloten hem niet langer gevangen te laten zitten binnen deze muren, waar zijn kreten nauwelijks hoorbaar waren als verre echo’s.
Haar handen trilden, maar haar hart klopte met een felle overtuiging, wetende dat zelfs als ze zou falen, ze hem zou bewijzen dat er iemand was die bereid was voor hem te vechten.
De jongen strekte zijn kleine hand uit en raakte de hare aan in een stil gebaar van dankbaarheid, alsof hij begreep welk offer ze probeerde te brengen.
De bewakers versnelden hun pas en een van hen had haar bijna te pakken, maar hij struikelde over een steen, waardoor hij cruciale seconden verloor die zij onmiddellijk benutte.
De tuin eindigde bij de monumentale fontein, waar de paden zich splitsten richting de hoofdingang en de stallen die toegang boden tot het bos.
Ze koos het zijpad in de hoop de bewakers kwijt te raken, hoewel ze wist dat ze haar uiteindelijk zouden zien, omdat het landhuis extra beveiliging had.
Even hoorde ze de jongen weer fluisteren, smekend dat hij haar niet terug zou laten gaan, en die woorden gaven haar meer kracht dan welke adrenalinekick dan ook.
De kruiwagen stuiterde over een wortel, waardoor hij nog harder moest lachen toen ze bijna de controle verloor, maar ze wist zich te herpakken door diep adem te halen.
De lucht rook naar een mengeling van vrijheid en angst, een combinatie die ze maar al te goed kende, maar die ze nog nooit zo intens had gevoeld als op dat wanhopige moment.
De bewakers veranderden van route en probeerden haar te omsingelen, terwijl ze telefonisch dringende bevelen gaven om de miljardair te waarschuwen voor de onverwachte ontsnapping van de jongen.
Ze stelde zich het gezicht van de vader voor, vol woede, niet uit vaderlijke bezorgdheid, maar omdat hij de controle kwijt was over wat hij als zijn bezit beschouwde.
De bloemen in de tuin wervelden in een explosie van kleuren terwijl ze rende, en ze wenste dat de tijd nog even zou duren zodat ze voorgoed kon ontsnappen.
De jongen strekte zijn armen uit, voelde de bries op zijn gezicht en lachte met een vreugde die hij nooit had laten zien in dat benauwende landhuis.
