Inna had een vreselijk ongeluk gehad en niemand van hen overleefde het. Ze was in shock. Ze wreef over haar buik en vroeg zich af wat ze nu moest doen.
Nu was ze alleen met de kinderen. De dag ervoor hadden ze haar geld overgemaakt, zodat ze alles had wat ze nodig had. Ze hadden haar salaris betaald en een flinke som geld beloofd als ze de kinderen terugbracht.
Ignat, we moeten elkaar ontmoeten. Inna belde hem. Ze wist dat hij al het geld had opgenomen en dat er iets moest gebeuren.
Inna pakte zijn hand. Artem en zijn hele familie waren dood, er was niemand om de kinderen op te nemen, nu waren ze van ons. Ze had zijn hulp nodig en besloot te proberen opnieuw te beginnen.
Kinderen krijgen zou alles in hun leven veranderen en ze zouden een echt gezin stichten. Inna wist dat het weer een wanhopige beslissing was, maar ze had geen andere keus. Wat? En er zouden geen betalingen zijn? En het zou te laat zijn om hier een einde aan te maken, toch? Hij was vreselijk overstuur.
Hij vloekte en begon door de kamer te ijsberen. Inna keek Ignat ontsteld aan. Ze zijn van mij.
Dit zijn mijn biologische kinderen. Wat voor abortus? Ik kan over twee maanden bevallen. Er zijn er drie, en zij wordt te vroeg geboren.
Ignat schudde zijn hoofd. Ik begrijp het, ik begrijp het. Prima, schrijf gewoon een afwijzing.
Deze kinderen zijn weeskinderen, en daar kunnen we niets aan doen. Hun vader en moeder zijn gescheiden, en jij en ik krijgen ons eigen kind. Of we kunnen het opnieuw proberen, een ander stel vinden, en jij kunt hun kind krijgen.
Of we kunnen proberen de kinderen te verkopen, want zoveel mensen willen tegenwoordig pasgeborenen adopteren, en jij hebt er drie. In de roos. Precies.
Inna kwam uit bed, hoewel het moeilijk was, liep naar Ignat toe en sloeg hem. Hij sloeg haar meteen terug. Ze schreeuwde.
Denk je dat ik me dood ga werken om andermans kinderen te voeden? Ik heb ze niet nodig. En weet je wat, wegwezen. Ignat gaf haar het geld niet.
Hij liet haar berooid achter. Inna bracht de hele tijd in het ziekenhuis door tot aan haar bevalling. De artsen wisten van de situatie en meldden het niet, waardoor ze gedwongen werd in bed te blijven.
Toen kwam de langverwachte keizersnede. Inna was na de bevalling een tijdje bewusteloos. Daarna lag ze gewoon op de kraamafdeling om bij te komen.
De baby’s waren ook erg zwak en werden sterker. Nu snelde Seryozha naar haar toe. En één knuffel was genoeg om haar alles weer te laten herinneren…
Inna omhelsde hem stevig, terwijl de herinneringen haar kwelden. « Hoe gaat het met oma, Seryozha? » vroeg ze. Mikhail en Milana zaten nog steeds, maar Inna merkte hen nauwelijks op.
Ze bleef haar zoon knuffelen en kussen. « Mam, ze is dood. » Inna barstte in tranen uit.
Mikhail vertelde haar het hele verhaal. Vanaf het moment dat hij de grafrover zag, via de beslissing om haar te adopteren, tot hoe hij haar hier aantrof, in dit ziekenhuis. Inna vertelde hem alles wat haar was overkomen.
Ze praatten tot in de avond. Seryozha en Milana vielen bijna in slaap op de bank. « Weet je, ik heb met de dokter gesproken, hij is bereid je te laten gaan. »
« Ga je naar huis? » vroeg hij. « Vanavond? Misschien morgenochtend? Trouwens, hoe zou ik kunnen gaan? Ik heb niet eens een draagzak. » « Maar alles is goed, ik regel alles, maak je geen zorgen. »
Mikhail en de kinderen verbleven in een hotel en gingen ‘s ochtends winkelen. Hij haalde Inna op met draagzakken. Hij kocht alles wat de kinderen nodig zouden kunnen hebben in hun eerste dagen en nam ze mee naar zijn luxe appartement, niet naar hun kleine huis.
Hij had twee logeerkamers en een groot verlangen om Inna beter te leren kennen. Hij mocht haar op het eerste gezicht graag, en Inna moest zich opnieuw aanpassen aan de omstandigheden. Alleen was ze deze keer echt gelukkig.
Ze mocht Mikhail graag, hij hielp haar onbaatzuchtig en ze dacht er niet eens aan om misbruik van haar te maken, zoals Ignat had gedaan; hij accepteerde haar zoals ze was. Mikhail en Inna kwamen geleidelijk dichter bij elkaar. Hij wilde thuiskomen van zijn werk en Inna wachtte op hem en bood hem een knus thuis.
« Er is vanavond iets lekkers te eten. Kun je wat zeewier kopen? Ik heb gelezen dat het goed past bij wat ik doe, » zei Inna met een glimlach.
Mikhail glimlachte terug. « Oké, wat je maar wilt. Moet ik nog iets anders nemen? » Inna haalde haar schouders op.
Zhenya heeft weer koorts. Het is vreemd dat Grisha en Timofey het niet van hem hebben opgelopen. Hij is al een tijdje ziek.
We moeten hem weer naar de dokter brengen. Misschien moeten we naar een andere dokter? De volgende ochtend bracht Mikhail Inna naar het ziekenhuis. Ze zaten hand in hand in de gang.
Inna maakte zich grote zorgen. Het duurde lang… De jongen kreeg een MRI. De artsen konden er niet achter komen wat er mis met hem was.
Toen de dokter eindelijk weg was, sprong Inna overeind en rende naar hem toe. « We hebben de diagnose gesteld, maak je geen zorgen, het is behandelbaar. » Het blijkt dat hij een zeldzame genetische afwijking en een nogal ongebruikelijke bloedgroep heeft.
We voeren deze operaties binnen onze mogelijkheden bij kinderen uit. Natuurlijk kunnen ze ook privé in de kliniek worden uitgevoerd; ik werk daar ook in ploegendienst. Dat gaat sneller.
Het probleem is dat uw zoon een zeer zeldzame bloedgroep heeft. Zonder de juiste hoeveelheid bloed is een operatie riskant. Inna greep naar haar hoofd en Misha glimlachte.
« Nou, je hebt geluk, ik heb die bloedgroep. »
Ze omhelsde hem zo stevig dat Misha zijn adem inhield. « Oké, maar eerst doen we een test, wees niet te enthousiast, » zei de dokter.
De bloedresultaten waren consistent. De artsen deden nog een aantal compatibiliteitstesten en brachten uiteindelijk het vreemde nieuws. « De baby deelt DNA met jou, en als jij niet de vader bent, zoals je beweerde, kan het alleen een naaste verwant zijn, zoals je broer. »
We hebben echt geluk dat je hier bent; we kunnen morgen opereren. Terwijl Inna in de gang van het ziekenhuis zat te bidden voor succes, sprak Mikhail met dezelfde rechercheur aan de telefoon. Valentin Semyonovich beloofde te helpen de situatie op te lossen en deed dat ongelooflijk snel.
De operatie was nog niet eens voorbij toen hij terugbelde en vroeg: « Mish, wist je dat je geadopteerd was? » Mikhail haalde zijn schouders op. « Ja, we hebben iets voor elkaar gekregen. »
« Ik heb de documenten opgehaald. Ze hebben je met je broer naar het asiel gebracht. Maar nu hebben ze je alleen meegenomen. »
Jullie zijn een tweeling, geboren op dezelfde dag. De betekenis is dat je biologische moeder nog leefde. Ze was wees, zonder bekende familieleden, en was zeventien jaar oud…
Ja, een vraag, maar mij is niets over mijn broer verteld. « Blijkbaar heeft de directeur van de kraamcommissie de manager omgekocht en het kind overgenomen. Volgens de wet hadden jullie niet gescheiden mogen worden. »
« Mijn broer heette… » « Artem, » zei Mikhail, zich herinnerend dat Kane de grote jongens had gebeld. Aan de ene kant van de gang kwam een mooie, slanke blondine met schouderlang haar binnen. Mikhail vertelde haar dat hij de oom van haar zoons was. Het einde onthulde dat hij naar haar toe kwam om haar ervan te overtuigen dat de operatie geslaagd was, de pathologie was verholpen en dat er geen gevaar meer was voor het leven of de gezondheid van haar zoon.
Inna zou die dag nooit meer vergeten. Zij en Mikhail bekenden uiteindelijk hun daden en besloten een stel te worden. Korte tijd later werd Zhenya uit het ziekenhuis ontslagen en werd de drieling herenigd. Mikhail kon niet loskomen van zijn ontdekkingen. Hij kwam tot de kern van de zaak. Hij vond de directeur van het weeshuis waar hij en zijn broer waren geplaatst.
Ik ging naar zijn huis om aan zijn blikken te ontsnappen. De deur van een oudere man. « Je herinnert je me niet meer; toen je voor het laatst kwam, was ik nog heel klein, » begon Mikhail.
De eigenaar knikte en heette de gast welkom in zijn appartement. Hij vertelde hem hoe hij zijn broer aan een rijke vrouw had gegeven. « Ze betaalden, ze betaalden goed.
Nog meer problemen, lange problemen, zijn vrouw was ziek, hij wilde zijn deel gewoon niet kwijt. » Toen Mikhail zag dat de manager in een heel eenvoudige brief leefde en diep ongelukkig was, nam hij niet de moeite om zichzelf te informeren. Hij verontschuldigde zich eenvoudigweg en vertrok.
Nu hoorde hij de waarheid. Om het leven van de oudere man te verlengen, zei Mikhail dat hij hem vergaf. Een jaar later trouwden Inna en Mikhail.
Toen de tweeling begon te lopen, was dat hun verantwoordelijkheid, maar gelukkig was hun nanny er om te helpen. Misha adopteerde officieel alle kinderen van Inna en werd Milana’s moeder. Het meisje raakte meteen aan haar gehecht.
Ik zag niets wat Katia bekend of verwant leek. Maar Inna werd meteen verliefd op haar en noemde haar ‘mama’.
