Zijn vingers trilden. Hij besefte dat hij niet eens kon staan. Wat voor sadisten hadden hem dit aangedaan? Opeens herinnerde hij zich Katja.
Blijkbaar was het haar geliefde die het gedaan had. Wauw, ze bleek compleet anders te zijn dan hij zich had voorgesteld. Na jarenlang met iemand onder hetzelfde dak te hebben gewoond, blijkt dat je diegene eigenlijk helemaal niet kent.
« Wat, slaap je niet? » klonk een stem achter hem. Katja kwam de kelder binnen. Ze was volkomen kalm.
Hij draaide zich om. Hij zag zijn vrouw. « Leef je nog? » Katjoesja, ik maakte me zo’n zorgen, ik heb zo gehuild, waarom heb je dat gedaan? Opeens leek de vraag ongelooflijk stom.
Ze zit vastgebonden in de kelder van haar geliefde. Waarom deed ze dat? Nou, duidelijk niet uit grote liefde. Omdat ik het zat ben om onder hetzelfde dak te leven met een man die me niet waardeert.
Je gaf niet meer om me en liet me de neus van andermans kind afvegen. Ik ben geen kok. En je bleef maar zelfgemaakte borsjt eisen.
Ik ben met je getrouwd, denkend dat je niet arm genoeg was om me te dwingen dienstmeisje te worden. Maar nee. Het bleek dat je een kok, een afwasser en een nanny nodig had.
Waar heb je het over? Ik wilde gewoon een normaal gezin. Normaal. We hadden een schoonmaakster, we hadden een nanny.
Maar zelfs als dat zo was, waarom? Ik heb je begraven. Nou, ik heb de papieren die je dood bevestigen in mijn hand. Je overlijdensakte.
Dus Katja is echt overleden. Nu heb ik een andere naam. Ik leef met een ander paspoort.
En waar was dit allemaal voor? Voor geld? Ja, daarvoor. Gena heeft net je kluis gekraakt. Nu hebben we zeker genoeg om te vertrekken en normaal te leven.
Je weet niet hoe, Mishenko. Je hebt nooit geweten hoe je moest leven. Je had werk nodig, je had verwende kinderen, opvangcentra en dierenasiels nodig.
Je had een enorm fortuin kunnen vergaren. Hoe vaak zijn je al flinke steekpenningen aangeboden? Maar nee, met je eerlijkheid ben je volledig losgezongen van de realiteit.
Iedereen leeft nu zo, en jij bent een zwakkeling. Ik haat je. Die woorden brachten hem weer bij zinnen.
Hij besefte wat voor iemand ze was. Plotseling schoot hem iets te binnen: het zou beter zijn als ze doodging.
De herinnering blijft tenminste helder. Heb je me vastgebonden om me te beroven? Ja, ik wist dat je me zou vinden. We waren hierop voorbereid.
Het duurde even voordat je iets vond. Trouwens, ik ken de codes van de kluizen heel goed. En wat ga je nu met me doen? Ik maak je af.
Je verdwijnt spoorloos. Begrijp je dat? Dat is alles. En ik ga weg.
En iedereen zal denken dat je het geld hebt gepakt en bent weggelopen. Niemand zal denken dat ze dood is. Het beeld van Sergei en Milana flitste door Misha’s hoofd.
Hoe moeten ze het zonder hem redden? De rechercheur die je heeft gevonden, weet dat je leeft. Ze zullen je pakken en in de gevangenis stoppen. Katja, doe geen domme dingen.
Moord zal je vrijheid voor lange tijd ontnemen. Neem het geld en vertrek. Maar ik zal mijn dochter nog steeds hebben.
Dat weet je. Je hebt geen dochter. Milan, objectief gezien zou je beter af zijn in een weeshuis.
Jou vermoorden is al mijn droom sinds de dag dat we trouwden. Ik haat mensen zoals jij. Je hebt mijn leven verwoest.
Mikhail begreep eerlijk gezegd niet waarom ze zo boos op hem was. Tuurlijk, het ging niet van een leien dakje, maar niet in deze mate. Katerina vertrok en hij begon zich af te vragen hoe hij hier weg moest komen.
Hij keek om zich heen en probeerde op alle mogelijke manieren. Hij schreeuwde, riep om hulp, maar er kwam niemand. Wanhopig begon Mikhail te bidden.
Toen besloot hij een truc uit te proberen en te vragen of hij naar de wc mocht, maar wederom deed niemand open. Pas laat in de middag gingen Katja en haar geliefde naar de kelder. « Genoeg hierover, mijn vriend, word wakker, het is tijd om te sterven, » zei de donkerharige man met smalle bruine ogen boos.
Mikhail vroeg of hij naar het toilet mocht, maar ze gooiden hem gewoon in de kofferbak van een auto. Gennady bleek sterker dan hij eruitzag. Hij tilde Mikhails ligament op en legde het er moeiteloos in.
Mikhail sloeg zichzelf hard, zijn benen en armen deden vreselijk pijn van de touwen. De weg wierp hem in zichzelf. Hij begreep duidelijk dat dit zijn laatste momenten waren.
Wat te doen? Hij begon zich de gelukkigste momenten van zijn leven te herinneren. Sommige uit zijn kindertijd, sommige uit zijn jeugd. Overwinningen op de Olympische Spelen, de glimlach van het mooiste meisje van zijn klas, een rood diploma met een medaille.
Toen kwam de volwassenheid. Het leger, waar Misha zich uit vrije wil bij had aangesloten. Het was moeilijk en hij had vaak spijt van zijn beslissing om te dienen, maar uiteindelijk was hij trots op zichzelf.
Vanaf dat moment waren alle goede herinneringen verbonden met Katja, en vervolgens met Milana en Serjozja. Hoe zouden ze het zonder hem redden? Zijn gedachten werden onderbroken door het wegstervende geluid van de motor. De trillingen hielden op, de auto stopte.
Al snel sloeg een deur dicht en een minuut later ging de kofferbak open. « Daar gaan we. Ik hoorde je klagen dat het graf van je vrouw leeg was… »
« We gaan het nu regelen. » Verschillende alcoholisten kwamen naar Katja toe en ze gaf hun geld. Ze hielden scheppen in hun handen.
Michal begreep het. Ze leidden hem vanaf de andere kant naar de begraafplaats, zodat de bewakers hem niet zouden zien. Het was donker.
Gennady zette de motor af. De hut van de beheerder van de begraafplaats was
