‘Je liegt!’
‘Nee, dat kan niet—!’
‘WAAROM heb je niet eerder iets gezegd?!’
Arriane’s gezicht werd bleek, haar lippen trilden. « Nee… nee, hij zei dat jullie twee niet… jullie twee probeerden het niet meer… »
‘Dat waren we niet,’ zei ik. ‘Maar het leven… heeft een rare manier om dingen te verdraaien.’
Adrian sprong zo snel op dat de stoel over de vloer schraapte. « Maria, als dat waar is, waarom heb je me dat dan niet meteen verteld?! »
Ik keek hem aan en liet de ironie tot me doordringen.
« Je was te druk bezig met ‘van iemand anders houden’. »
Hij hield zijn mond dicht. De kamer voelde nu verstikkend aan. Lilibeth was de eerste die brak. « Maria… dochter… je had het ons moeten vertellen. Een baby heeft een hele familie nodig. Natuurlijk ga je niet weg. We kunnen praten, we kunnen dit oplossen— »
Ik glimlachte. « Nu wil je me houden? »
‘Dit kind is ook van ons,’ zei ze haastig. ‘Jij kunt blijven. Dat meisje—’ ze wees met plotselinge afschuw naar Arriane—’zij kan buiten de familie wachten tot we de zaken hebben geregeld.’
Arriane hapte naar adem. « Je beloofde me acceptatie! Je zei— »
‘We wisten niet dat Maria zwanger was!’ snauwde Lilibeth. ‘Dat verandert alles!’
Ik liet ze praten, zelfs vechten. Want ik had nog een troef achter de hand.
Toen het lawaai ondraaglijk werd, tikte ik zachtjes op de tafel.
‘Eigenlijk,’ zei ik, ‘is mijn zwangerschap niet het grootste nieuws.’
Ze keken me allemaal weer aan.
‘Wat nu?’ fluisterde Adrian, alsof hij bang was.
Ik haalde diep adem. Toen sprak ik de zin uit die de hele zaal op zijn grondvesten deed schudden:
“De baby… is misschien niet van jou, Adrian.”
IJs. Puur, verlammend ijs daalde neer op iedereen.
Arriane stond perplex. Janelle keek met grote ogen. Zelfs Ernesto leek vergeten hoe hij moest ademen.
Adrian fluisterde: « W… wat bedoel je? »
‘Ik bedoel,’ zei ik kalm en duidelijk, ‘voordat je me ervan beschuldigt dit gezin te ruïneren… voordat je me zegt mijn eigen huis te verlaten… had je moeten bedenken dat jouw verraad gevolgen heeft.’
De kamer bleef ijskoud.
« En, » voegde ik eraan toe, « ik zal het vaderschap pas na de scheiding bevestigen. »
‘Scheiding?’ stamelde Lilibeth. ‘Maar jij—je kind—’
‘En als het kind niet van Adrian is,’ zei ik, ‘dan hebben jullie allemaal je schoondochter, jullie respect en jullie waardigheid voor niets weggegooid.’
Ze staarden me aan alsof de grond onder hun voeten verdwenen was.
Arriane hervond plotseling haar zelfvertrouwen. Ze grijnsde.
« Dus jij bent degene die valsgespeeld heeft? »
Ik draaide me langzaam naar haar toe.
