Toen de maîtresse van mijn man zwanger werd, sommeerde de hele familie van mijn schoonouders me het huis te verlaten. Ik glimlachte en zei één zin – en de gezichten van alle zes betraden. Ze verontschuldigden zich, maar het was al te laat…
Maria en Adrian waren twee jaar lang verliefd op elkaar voordat ze trouwden.
Destijds was hij een zachtaardige, oprechte man, en ik geloofde dat ik de gelukkigste vrouw ter wereld was. Ons huwelijk vond plaats met de zegen van beide families.
Mijn moeder gaf ons een huis met drie verdiepingen als huwelijksgeschenk – het huis stond op mijn naam en was gebouwd met al haar spaargeld.
Nadat ik schoondochter was geworden, heb ik altijd mijn best gedaan om ons kleine gezinnetje bij elkaar te houden.
Mijn schoonmoeder, Lilibeth, was nooit tevreden met me omdat ik bij een bank werkte, vroeg wegging, laat thuiskwam en vaak niet kon koken. Maar ik nam het haar nooit kwalijk. Ik probeerde me gewoon in stilte aan te passen.
Toen, op een dag, werd mijn leven compleet op zijn kop gezet. Adrian kwam thuis met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht en zei dat hij « serieus moest praten ». Mijn hart zonk in mijn schoenen toen hij begon:
“Het spijt me… maar er is iemand anders in mijn leven gekomen. Ze is zwanger…”
Ik dacht dat ik het verkeerd had verstaan. Het voelde alsof iemand mijn hart stevig samenkneep. Maar wat het meest pijn deed, was hoe kalm hij was – alsof hij een zakelijke deal besprak.
Een week later kwamen mijn schoonfamilieleden bij mij thuis bijeen. Er waren zes mensen: mijn man, mijn schoonouders, mijn schoonzus, mijn zwager en de maîtresse – degene die zwanger was.
Ze zaten allemaal in de woonkamer van het huis dat mijn moeder me had gegeven, en keken me aan zonder een spoor van schuldgevoel.
Mijn schoonmoeder nam als eerste het woord:
“Maria, wat gebeurd is, is gebeurd. Je moet het accepteren. Vrouwen moeten het elkaar niet moeilijk maken. Ze is zwanger, ze heeft rechten. En jij… jij moet een stap opzij zetten, zodat de rust kan terugkeren.”
Ik keek haar aan. In al die dagen had ze me geen enkele keer gevraagd hoe ik me voelde. Ze gaf niets om mijn pijn, alleen om het kind dat volgens haar hun ‘familie-erfgenaam’ was.
Mijn schoonzus vervolgde:
“Bovendien heb jij nog geen kinderen. Zij wel, dus forceer niets. Ga gewoon akkoord met een vreedzame scheiding, zodat jullie elkaar later nog recht in de ogen kunnen kijken.”
Ik zweeg. Mijn blik viel op het meisje – jong, netjes gekleed, met één hand over haar buik, haar ogen zonder enige schaamte. Ze boog haar hoofd iets en zei:
“Ik wil niemand kwetsen. Maar we houden echt van elkaar. Ik wil gewoon de kans krijgen om zijn wettige echtgenote te zijn… en de moeder van het kind.”
Op dat moment glimlachte ik. Niet een droevige glimlach, maar een kalme, stille glimlach.
Ik stond op, schonk rustig een glas water in en zette het op tafel.
Toen zei ik, woord voor woord, duidelijk:
“Als jullie allemaal uitgesproken zijn… sta me dan toe één ding te zeggen.”
