Adrians lippen gingen open. « Mijn moeder kan streng zijn. Je overdrijft. »
‘Stern’, zei ik, ‘is een kind vertellen dat het zich moet gedragen. Ze heeft onze dochter geslagen. Ze heeft onze zoon pijn gedaan.’
Ruth stond op uit haar stoel. « Ik wil hier niet als een soort crimineel behandeld worden. »
‘U hebt kinderen mishandeld. Uw kleinkinderen,’ zei ik. ‘Dit is geen misverstand.’
Tessa was begonnen te huilen. Jonah stond naast me, hijgend. Ik trok ze allebei tegen me aan en voelde hun kleine lijfjes trillen. Al mijn instincten sloegen om in een felle reactie.
‘We gaan ervandoor,’ zei ik tegen Adrian.
Hij stak zijn hand uit alsof hij me wilde tegenhouden. Ik deinsde achteruit.
Buiten omhulde de winterlucht ons met een snijdende kou die eerlijker aanvoelde dan de warmte binnen in dat huis. Het licht van de ramen gloeide achter ons alsof er niets aan de hand was. Alsof de Aldens nog steeds vastbesloten waren om hun perfecte optreden voort te zetten.
Bij de auto aarzelde Jonah. « Mam, krijg ik straf omdat ik iets gezegd heb? »
Ik pakte zijn gezicht vast. « Nee. Je was dapper. Je moet je nooit verstoppen als iemand je pijn doet. »
Hij knikte langzaam. Tessa leunde met een zachte zucht tegen hem aan.
Thuis verzorgde ik de snee op Tessa’s lip. Ik bekeek Jonahs blauwe plekken. Ik schreef alles op wat ik me herinnerde, elke vreemde opmerking die Ruth had gemaakt, elke ongemakkelijke reactie die de kinderen hadden vertoond na tijd met haar. Ik besefte hoe lang mijn instincten me al probeerden te waarschuwen.
Adrian kwam pas laat thuis. Toen hij binnenkwam, zag hij er leeg uit, een man verscheurd tussen twee loyaliteiten.
‘Zij is mijn moeder,’ zei hij.
‘En het zijn jouw kinderen,’ antwoordde ik. ‘Je krijgt maar één kans om ze te laten zien aan welke kant je staat. Slechts één.’
Hij staarde lange tijd naar de vloer, een moment dat aanvoelde als een heel seizoen. Eindelijk fluisterde hij: « Ik wil dit oplossen. »
“Dan sta je aan onze kant.”
