“Vijf jaar.”
‘En je liet ze denken dat je in dat appartement woonde?’
“Ik werk in dat appartementencomplex. Ik slaap hier.”
Hij draaide zich naar me toe. « Lauren wordt helemaal gek. Mama huilt elke dag. Ze hebben me gestuurd om je te smeken haar er niet uit te zetten. »
« En? »
“En ik ga niet smeken. Want eerlijk gezegd, Jenna? Dit hebben ze al jaren verdiend.”
Hij ging zonder te vragen op mijn bank zitten. « Ik ben speciaal naar Portland verhuisd om aan de familiedynamiek te ontsnappen. Aan de voorkeursbehandeling van mijn moeder. Aan Laurens behoefte om beter te zijn. Aan alles. »
« Ik weet. »
‘Weet je ook dat Lauren tegen mensen zegt dat ze je eigenlijk onderhoudt? Dat ze haar jongere zusje financieel helpt?’
“Ik had het al vermoed.”
“Ze heeft haar boekenclub verteld dat je het moeilijk hebt en dat ze je geld heeft geleend. Mama gelooft het. De helft van de familie gelooft het.”
Ik ging tegenover hem zitten. « Marcus, ik bezit zes panden aan Maple Street. Dit huis is volledig van mij. Ik heb een vermogen van zeven cijfers. Ik zeg dit niet om op te scheppen. Ik zeg het zodat je begrijpt dat niets wat Lauren over mij vertelt, op de werkelijkheid gebaseerd is. »
Hij knikte langzaam. « Gaat u haar er echt uitzetten? »
“Als ze niet betaalt, ja.”
“Het zal het gezin kapotmaken.”
“Mijn familie vond het al jaren prima om me kapot te maken . Ze deden het gewoon stiekem. Tijdens het zondagse diner. In groepschats. Ik ben gewoon eerlijk over mijn grenzen.”
We zaten even in stilte.
‘Voor wat het waard is,’ zei Marcus tot slot, ‘ben ik trots op je. Op wat je hebt opgebouwd. Op hoe je dit allemaal hebt aangepakt.’
« Bedankt. »
“Maar ik maak me ook zorgen om Tyler. Hij is een goede jongen. Hij verdient het niet om hierin betrokken te raken.”
Dat raakte me meer dan wat dan ook. Tyler, die met oprecht enthousiasme naar de auto vroeg. Tyler, die altijd zo aardig voor me was geweest.
‘Ik probeer Tyler geen pijn te doen,’ zei ik zachtjes.
“Ik weet het. Maar Lauren raakt in paniek. En als ze in paniek raakt, neemt ze geen goede beslissingen. Denk daar maar eens over na. Dat is alles wat ik vraag.”
Hoofdstuk 5: De termen
Nadat hij vertrokken was, zat ik alleen in mijn woonkamer en dacht aan Tyler. Aan zondagse diners, familiegroepschats, geleende auto’s en aannames. Aan Laurens huis en de betaling die nu al acht dagen te laat was.
Mijn telefoon trilde. Een berichtje van Lauren.
Alstublieft. Ik betaal maandag. Het spijt me enorm. Doe dit alstublieft mijn familie niet aan.
Ik heb het bericht lange tijd bekeken. Daarna heb ik getypt.
Betaling dient uiterlijk maandag aan het einde van de werkdag te zijn voldaan. De boete voor te late betaling is deze keer kwijtgescholden. Maar Lauren… mijn naam staat als enige eigenaar op de eigendomsakte. En je moet ophouden met mensen te vertellen dat ik het moeilijk heb. Als ik nog één keer hoor hoe jij me ‘steunt’… dan start ik bij de volgende te late betaling direct de ontruiming. Duidelijk?
Er gingen drie minuten voorbij voordat ze antwoordde.
Dat is duidelijk.
Ik legde mijn telefoon neer en liep naar het raam, vanwaar ik uitkeek over het meer.
Sommige lessen kosten geld. Sommige kosten trots. En sommige kosten de comfortabele leugens die je jezelf vertelt over de mensen die je hebt onderschat.
In Maple Street gingen de lichten aan in de huizen die ik bezat. In de levens die ik had helpen opbouwen. In een buurt die ik in stilte had getransformeerd, terwijl iedereen ervan uitging dat ik nauwelijks rondkwam.
Mijn straat. Mijn eigendommen. Mijn leven.
En tot slot, mijn voorwaarden.
