Sarah legde haar hand voor me, een troostend gebaar dat absurd volwassen leek. ‘Het is jouw schuld, mam. Hij heeft iedereen voor de gek gehouden.’ Plotseling bekroop me een vreselijke gedachte. ‘Sarah, heb je die documenten uit zijn kantoor meegenomen? Wat als hij merkt dat ze kwijt zijn?’
De angst keerde terug in haar ogen. « Ik heb foto’s gemaakt met mijn telefoon en alles teruggezet. Ik denk niet dat hij het zal merken. » Maar zelfs terwijl ze het zei, leken we allebei gerustgesteld. Richard was nauwgezet.
‘We moeten de politie bellen,’ besloot ik, terwijl ik mijn telefoon pakte.
‘En wat zeg je?’, daagde Sarah hem uit. ‘Dat hij erover praatte aan de telefoon? Dat we documenten hebben gevonden waaruit blijkt dat hij geld verduistert? We hebben geen enkel bewijs, mam.’
Ze had gelijk. Het was ons woord tegen het zijne: een gerespecteerde zakenman tegen een hysterische ex-vrouw en een getroubleerde tiener. Terwijl we onze opties afwogen, trilde mijn telefoon. Een berichtje van Richard: Waar ben je? De gasten vragen naar je. Zijn bericht klonk zo gewoon, zo alledaags.
‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg Sarah, haar stem trillend.
We konden niet terug naar huis. Dat was duidelijk. Maar we konden ook niet zomaar verdwijnen. Richard had middelen. Hij zou ons vinden.
‘Eerst hebben we bewijs nodig,’ besloot ik uiteindelijk. ‘Concreet bewijs dat we aan de politie kunnen laten zien.’
‘Zoals wat?’
“Zoals het plan dat hij vandaag wilde uitvoeren.” Het plan dat in mijn hoofd opkwam was riskant, misschien zelfs roekeloos. Maar toen de aanvankelijke angst plaatsmaakte voor een koele, berekenende blik, wist ik dat we moesten handelen, en snel.
‘We gaan terug,’ riep ik uit, terwijl ik de sleutel in de igitioп stopte.
‘Wat?’ Sarah’s ogen werden groot. ‘Mam, ben je helemaal gek geworden? Hij gaat je vermoorden!’
‘Niet als ik hem als eerste te pakken krijg,’ antwoordde ik, verrast door de vastberadenheid in mijn eigen stem. ‘Denk even met me mee, Sarah. Wat gebeurt er als we zonder bewijs naar buiten treden? Richard zal beweren dat ik een inzinking heb gehad, dat ik je uit een irrationele impuls heb meegesleurd. Hij zal ons vinden, en we zullen nog kwetsbaarder zijn.’ Ik draaide me abrupt om en liep terug naar ons huis. ‘We hebben concreet bewijs nodig. De verklaring die hij vandaag aflegt, is onze beste kans.’
Sarah staarde me aan, haar gezicht een mengeling van angst en bewondering. « Maar hoe gaan we dat doen zonder zijn toestemming? »
“We houden de schijn op. Ik zeg dat ik naar de apotheek ben geweest, een pijnstiller heb genomen en me al wat beter voel. Jij gaat meteen naar je kamer en doet alsof je ook beter bent. Terwijl ik Richard en de gasten afleid, doorzoek jij het kantoor.”
Sarah bukte langzaam, haar blik vastberaden. « En wat als ik iets vind? Of erger nog, wat als hij doorheeft wat we aan het doen zijn? »
Ik slikte moeilijk. « Zoek een bericht met het woord ‘pow’. Als ik het krijg, zal ik me verontschuldigen en vertrekken we meteen. Als je iets vindt, maak dan foto’s, maar neem niets mee. »
Naarmate we dichter bij het huis kwamen, voelde ik mijn hart sneller kloppen. Ik stond op het punt naar de kelder van de leeuw te lopen. Toen ik op de oprit parkeerde, zag ik dat er meer auto’s stonden. Alle gasten waren gearriveerd.
Het geroezemoes van gesprekken begroette ons zodra we de deur openden. Richard zat in het midden van de woonkamer en vertelde een verhaal waar iedereen om moest lachen. Toen hij ons zag, verdween zijn glimlach even.
‘Ah, je bent terug,’ riep hij uit, terwijl hij naar me toe liep en een arm om mijn middel sloeg. Zijn aanraking, die op een bepaalde manier troostend was, stelde me gerust. ‘Voel je je al beter, lieverd?’
‘Een beetje,’ antwoordde ik, terwijl ik een glimlach forceerde. ‘De medicijnen beginnen hun werk te doen.’
