De jongen heette Iktan. Hij was 10 jaar oud.
Iktan had geen ouders. Hij herinnerde zich alleen dat Don Eusebio, een oude bedelaar, hem had gevonden toen hij ongeveer twee jaar oud was. Hij zat in een plastic bak die na een storm langs de rand van een sloot dreef.
Het jongetje kon niet praten of lopen. Hij huilde alleen maar tot hij zijn stem verloor.
Om haar pols droeg ze maar één ding:
een oude, gerafelde, rode geweven armband
en een vochtig stuk papier waarop nauwelijks iets te lezen was.
“Alstublieft, iemand die goed voor dit kind zorgt.
Zijn naam is Iktan.”
Don Eusebio had niets: geen huis, geen geld, geen familie.
Hij had alleen vermoeide benen en een hart dat nog wist hoe lief te hebben.
Toch droeg hij het kind en voedde het op met alles wat hij maar kon vinden: oud brood, gedoneerde soep, gerecyclede flessen.
Ik heb Iktan altijd gezegd:
—Als je groot bent en je moeder ooit terugvindt… vergeef haar dan. Niemand laat zijn kind in de steek zonder dat het zijn ziel pijn doet.
Iktan groeide op tussen straatverkopers, openluchtmarkten en koude nachten onder de brug. Hij heeft nooit geweten hoe zijn moeder eruitzag.
Don Eusebio vertelde hem alleen dat toen hij hem vond, er een lippenstiftvlek op het papier zat en een lange haar in de armband verstrikt was.
Hij dacht dat zijn moeder erg jong was… misschien wel te jong om een kind op te voeden.
Op een dag werd Don Eusebio ernstig ziek met een longaandoening en moest hij naar een openbaar ziekenhuis worden gebracht.
Zonder geld moest Iktan meer dan ooit de straat op om te bedelen voor eten.
Die middag hoorde hij mensen zeggen dat de grootste bruiloft van het jaar plaatsvond in een landhuis in Polanco.
Met een lege maag en een droge keel besloot hij zijn geluk te beproeven.
Hij stond wat schuchter bij de ingang.
De tafels stonden vol met eten: mole, carnitas, zoet brood, koude frisdranken.
Een keukenhulp zag hem, kreeg medelijden met hem en gaf hem een warm bord.
—Ga daar zitten en eet snel, jongen. Zorg dat niemand je ziet.
Iktan bedankte God en begon te eten, terwijl hij naar binnen keek.
De mariachimuziek, de elegante pakken, de glinsterende jurken.
Hij dacht in stilte:
Zal mijn moeder ooit in zo’n buurt wonen…
of zal ze net zo arm zijn als ik?
Toen klonk de stem van de ceremoniemeester:
—Dames en heren… de bruid!
De muziek veranderde.
Alle ogen waren gericht op de trap, versierd met witte bloemen.
En daar verscheen ze.
Ze droeg een smetteloze witte jurk, met een serene glimlach, haar lange zwarte haar viel in zachte golven.
Prachtig, stralend.
Maar Iktan verstijfde.
Het was niet haar schoonheid die hem verlamde…
