Die nacht kwam mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze zag er ouder uit, kleiner. Ze knielde bij Emily’s bed, haar handen trilden. “Het spijt me,” zei ze, haar stem brak. “Ik heb zegt nooit gewild.”
Ik stond daar, keek naar de vrouw die me had opgevoed, die me had geleerd nooit zwak te tonen, die nu snikkend aan het voeteneind van het bed van mijn dochter zat. Als je het niet hebt, duurt het niet lang voordat je het wel hebt, maar het maakt niet uit wat je doet.
Ik had voldoening moeten voelen. Op plaatsen voelde ik mij leegte.
Naar onze mening beschikken wij over het toxicologische rapport: sporen van methylalcohol. Het « tonicum » van mijn moeder was veronttreinigd, waarschijnlijk tijdens de opslag. Claire werd vrijgesproken van alle ananenklachten, maar ze kreeg nog steeds een taakstraf en verplichte therapie. Mijn moeder kreeg een doos en een waardevolle straf.
Als het waaide, waaide het een beetje. Claire kwam op mij af. “Ik weet dat je me nooit zult vergeven,” zei ze, “maar ik zal mezelf ook nooit vergeven.”
Ik keek haar aan, keek haar echt aan – dezelfde zus die mij ooit beschermd had tegen pestkoppen, die ergens tussen adolescentie en volwassenheid de weg kwijt was verwijderd. “Ik weet niet of ik dit kan,” zei ik. “Maar misschien probeer ik het ooit, als ik haar niet meer op deze verdieping zie.”
Ze knikte, terwijl de transen over haar gezicht stroomden.
Maanden verstreken. Emily herstelde zich langzaam, voorzichtig maar verstandig lachend. Soms, als ik haar zie glimlachen, voel ik een beetje roest in mij terugkeren.
Op een rustige zondagmiddag bezocht ik mijn moeder. Ze zat op de veranda, fragiel maar rustiger. Kijk mij aan in fluisterde: “Y.”
Ik ben er nu, Aäron. Ik heb de waarheid verteld.
Ik zat naast haar en keek hoe de zonsondergang overging in de horizon. “De waarheid verloren niet alles op,” zei ik zacht. “Maar misschien is het wel het enige dat ons ervan weerhoudt volledig uit elkaar te vallen.”
In de tussentijd is Walkers familievriend nog steeds hier en jij zit in de pot en het is er nog steeds.
