Er ging een rilling door me heen. Ik wist niet of ik moest gehoorzamen of lachen, maar iets diep van binnen zei me dat ik moest luisteren.
Ik bereikte mijn auto en ging erin zitten, mijn hart bonzend. Toen hoorde ik ze – verre sirenes, toen stilte. Binnen enkele ogenblikken reden twee politieauto’s de oprit op, hun zwaailichten aan, maar geen sirenes.
Toen arriveerden er anderen: SUV’s, onopvallende auto’s, tactische eenheden. Agenten in kogelwerende vesten omsingelden het huis.
Achter de voorruit zag ik de chaos zich ontvouwen. Buren leunden op hun veranda’s. Mijn zoon rende naar buiten en riep: « Wat is er aan de hand? » Agenten gaven iedereen bevel om uit de buurt te blijven.
Ik hield mijn telefoon stevig vast toen er een nieuw berichtje verscheen:
« Ben je veilig? Kom niet terug. Ik leg het later uit. »
Iemand had mij net van iets gered, maar van wat?
—
## Deel 2
Ze hielden me urenlang buiten het gele lint. Ik bleef trillend in mijn auto zitten en keek toe hoe agenten het huis van mijn zoon binnenvielen. Op een gegeven moment zag ik Amanda schreeuwen, haar volmaakte kalmte was verdwenen. Robert, geboeid op het gazon, toonde een volslagen onbegrip.
Toen er eindelijk een agent aankwam, zette ik me schrap voor een verklaring.
« Mevrouw, bent u Lucia Morales? »
« Ja, » fluisterde ik.
Hij knikte somber. « We hebben u nodig om met ons mee te komen. U bent niet gearresteerd. We hebben alleen vragen. »
Op het politiebureau begon de waarheid zich stukje bij beetje te ontvouwen, een angstaanjagend stukje.
De agent schoof een dossier over de tafel. « Uw zoon en schoondochter worden onderzocht wegens financiële misdrijven – bankfraude, verduistering, identiteitsdiefstal. Hun bedrijf wast geld wit via nep-goede doelen. Iemand heeft ons bewijsmateriaal verstrekt op de barbecueplek. »
Mijn mond viel open. « Robert? Dat kan niet. Hij werkt in de techniek! »
De agent zuchtte. « Jawel, mevrouw. Een cybersecuritybedrijf. Waardoor het verbergen van digitale sporen makkelijker wordt. Maar iemand in zijn omgeving gaf ons toegang tot zijn versleutelde communicatie. »
Deze persoon – besefte ik met een duizeling – had mij de sms’jes gestuurd.
« Maar waarom zeg je dat ik moet vertrekken? » vroeg ik.
