Ik ging naar de ingang van het gebouw.
‘Tomás,’ zei ik, ‘ik teken deze week de scheidingspapieren.’
Hij schudde zijn hoofd, alsof het een wrede grap was.
“Je kunt me dit niet aandoen. Ik… ik heb alles voor ons gedaan.”
‘Je hebt alles zelf gedaan,’ corrigeerde ik hem.
Maar Tomás wilde de realiteit niet accepteren.
‘Je overleeft het niet zonder mij. Je weet niet hoe je moet onderhandelen, je weet niet hoe je moet leiden, je weet niet hoe je jezelf moet verdedigen,’ zei hij, terwijl hij zijn stem verhief. ‘Je hebt iemand nodig die voor je denkt.’
Ik deed een stap in zijn richting.
“Jarenlang dacht ik er zo over. En dat was mijn tragedie.”
Hij opende zijn mond, maar ik stak mijn hand op.
“Nu heb ik middelen. Ik heb steun. En bovenal heb ik duidelijkheid. Ik ga niet langer in jouw schaduw leven.”
Tomás keek me aan alsof hij iets was kwijtgeraakt waarvan hij nooit had gedacht dat hij het kon verliezen: controle.
Terwijl Gabriel hem naar buiten begeleidde, riep hij:
“Dit alles is aan mij te danken! Zonder mij ben je niets!”
Ik keek hem na tot de regen hem verzwolg.
De waarheid was simpel: ik had Tomás nooit nodig. Ik hoefde alleen maar te onthouden wie ik was vóór hem.
Uiteindelijk verhuisde ik naar een penthouse aan de Paseo de Gracia, verbouwde een van de panden tot een ondersteuningscentrum en begon samen te werken met de adviseurs van mijn vader, om te leren hoe ik moest omgaan met wat hij had opgebouwd.
Op een dag, tijdens het ondertekenen van een belangrijke overeenkomst, realiseerde ik me iets:
mijn vader had me niet zomaar een fortuin nagelaten.
Hij heeft me een nieuw leven nagelaten.
Een omgeving waarin ik zelf kon kiezen wie ik binnenliet.
En wie je in het verleden moet laten.
Geen gerelateerde berichten.
