‘Jij kunt zo’n erfenis niet beheren. Je hebt er de ervaring niet voor. Laat mij dit maar afhandelen,’ zei hij, terwijl hij dichterbij kwam en probeerde beschermend te klinken.
‘De erfenis is van mij,’ antwoordde ik vastberaden. ‘En ik heb jou niet meer nodig om iets te regelen.’
Zijn ogen flitsten van nauwelijks bedwingbare woede.
‘Wat heeft die oude man je nog meer nagelaten?’ mompelde hij door zijn tanden.
Ik kwam dichterbij tot ik nog maar dertig centimeter van hem verwijderd was.
“Veel meer dan je je kunt voorstellen. En hij heeft me ook instructies gegeven. Over jou.”
De stilte was beklemmend.
Tomás probeerde zijn kalmte te hervinden.
“Alex… je praat alsof ik je vijand ben. Ik wil je alleen maar helpen.”
‘Mijn vader heeft bewijs achtergelaten,’ onderbrak ik hem, ‘van al je verborgen schulden, van de bedrijven die je op mijn naam hebt opgericht zonder het mij te vertellen, van je banden met mensen die ik absoluut niet in mijn leven wil hebben.’
Hij verstijfde.
“Je weet niet wat je zegt.”
“Ik weet precies wat ik zeg.”
Op dat moment kwam Gabriel Knox binnen. Tomás deed een stap achteruit toen hij hem zag.
‘Mevrouw Hall,’ zei Gabriel, ‘uw vader heeft ook opnames achtergelaten. Hij wil dat u ernaar luistert voordat u besluit wat uw volgende stap zal zijn.’
Tomás zocht wanhopig naar mijn blik.
Ik had mijn besluit al genomen.
‘Vanaf vandaag,’ zei ik zachtjes, ‘zal niets wat u besluit mijn leven beïnvloeden.’
Tomás liet zich op de bank vallen, niet in staat te bevatten dat ik, voor het eerst sinds hij me ontmoette, de macht in handen had.
En hij had alles verloren.
De weken die volgden waren een wervelwind van ontdekkingen. De opnames van mijn vader bevatten gesprekken die hij had gevoerd met advocaten, privédetectives en financieel adviseurs. Richard had Tomás vanaf dag één al verdacht, en terecht: mijn man had me jarenlang gebruikt als tussenpersoon voor louche praktijken, misbruik makend van mijn handtekening, mijn dubbele paspoort en mijn naïviteit.
De avond dat ik naar de laatste opname luisterde, huilde ik, niet om Tomás, maar om mijn vader. Om de helderheid waarmee hij had gezien wat ik niet wilde zien.
Met Gabriels hulp en een team van experts heb ik mijn financiën op orde gebracht. Ik heb de leningen die Tomás op mijn naam had afgesloten, kwijtgescholden. Ik heb bedrijven gesloten die ik nooit had goedgekeurd. Ik heb eigendommen overgedragen. En, conform de wensen van mijn vader, heb ik een deel van de erfenis geschonken aan een lokale stichting die zich inzet voor vrouwen die slachtoffer zijn van financiële manipulatie.
Tomás begon zijn geduld te verliezen.
Hij stuurde me berichtjes, belde me en schoof zelfs briefjes onder de deur door.
Op een dag verscheen hij bij de ingang van het gebouw in Sarrià. Het regende en hij was doorweekt, met een bijna pathetische uitdrukking van wanhoop.
‘Alex, alsjeblieft… laten we praten,’ zei hij, terwijl hij naar me toe kwam.
Gabriel ging voor me staan.
“U heeft geen toestemming.”
« Ze is mijn vrouw! » riep Tomás.
