Mevrouw Hall. Niet Llorente. Hall. Mijn geboortenaam, de naam die mijn vader altijd al met trots wilde dat ik zou dragen.
Op dat moment begreep ik dat mijn leven voorgoed veranderd was. Mijn vader had me niet alleen zijn herinnering nagelaten; hij had me een geheime erfenis nagelaten, zorgvuldig bewaakt tegen hen die me zouden kunnen manipuleren of misbruiken.
Terwijl Tomás vanaf de stoep toekeek, zijn gezicht vertrokken van verdriet, wist ik dat wat er ging komen niet het einde van een tijdperk was…
Het was het ware begin.
De mannen die naar de begrafenis waren gekomen, begeleidden me naar het ouderlijk huis in de wijk Sarrià, een ruim huis waar Tomás altijd jaloers op was geweest. Ik had hem daar nooit naartoe durven brengen toen mijn vader nog leefde; Richard hield liever afstand van hem vanaf de eerste keer dat hij hem ontmoette.
De leider van de groep, Gabriel Knox, overhandigde me een zwarte map.
‘Uw vader heeft ons opgedragen u dit te geven zodra hij overleed,’ legde hij uit.
Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik opende voorzichtig de map. Er zaten bankdocumenten in, eigendomsbewijzen van panden in Barcelona, Málaga en Londen, en een brief geschreven in het onmiskenbare handschrift van mijn vader.
Ik heb het opengemaakt.
“Mijn lieve Alexandra,
Ik weet dat je jarenlang aan je eigen waarde hebt getwijfeld omdat iemand je daaraan heeft laten twijfelen. Geef jezelf de schuld niet. Roofdieren zien vriendelijkheid altijd als een teken van zwakte, en Tomás deed dat vanaf de eerste dag. Daarom hield ik mijn fortuin verborgen, om je te beschermen. Nu is het van jou. Gebruik het verstandig, met waardigheid… en in vrijheid.”
Ik moest mijn ogen sluiten. Mijn vader had gezien wat ik weigerde te accepteren.
Tomás heeft nooit van me gehouden. Hij heeft voor mij gekozen.
Toen ik thuiskwam, zat Tomás nerveus in de woonkamer op me te wachten, zijn wanhoop niet langer verbergend.
‘Wat is er aan de hand, Alex? Wie zijn die mensen?’ vroeg hij, zijn stem verheffend.
Ik trok rustig mijn jas uit.
“Ze maken deel uit van het team dat mijn vader aan mij heeft toevertrouwd.”
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Onder jouw leiding? Sinds wanneer heb je… een ‘team’?’ zei hij, terwijl hij met zijn hand luchtcitaten maakte.
‘Sinds vandaag,’ antwoordde ik, waarmee ik duidelijk maakte dat de situatie veranderd was.
Maar Tomás kon het niet verkroppen om de controle te verliezen.
