Er brak paniek uit. Hulpverleners riepen om hulp en een ambulance bracht haar met spoed naar het ziekenhuis. Uren later kwam een jonge arts bij Etan, bleek en geschokt.
« Meneer Carter, » zei hij zachtjes, « uw vrouw leeft nog, maar verkeert in kritieke toestand. We hebben sporen van een zeldzame gifstof in haar bloed gevonden. Het vertraagt de ademhaling en lijkt op de dood. Als u de crematie niet had stopgezet, was ze voorgoed verloren geweest. »
Etans knieën werden zwak. « Gif? Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? »
De dokter fronste. « Heeft ze onlangs kruidenremedies of huismiddeltjes gebruikt? »
En op dat moment herinnerde Etan zich: de ‘speciale thee’.
De waarheid komt aan het licht
Die nacht zat Etan naast Amara’s ziekenhuisbed en hield haar koude hand vast. « Ik had je moeten beschermen, » fluisterde hij.
Toen de politie arriveerde, overhandigde Etan hen het theezakje dat Helen in het huis had achtergelaten. Tests bevestigden het vermoeden van de dokter: het bevatte gif.
Helen werd meegenomen voor verhoor. Aanvankelijk ontkende ze alles.
« Het is belachelijk! Waarom zou ik haar pijn doen? Ze droeg mijn kleinzoon! »
Maar toen ze de laboratoriumresultaten zag, brak haar masker.
« Die vrouw heeft het leven van mijn zoon verwoest! » schreeuwde ze. « Ze heeft hem van me afgepakt! »
Etan kon nauwelijks ademhalen terwijl hij luisterde. De vrouw die hem had opgevoed, had geprobeerd alles wat hij liefhad te vernietigen.
Het nieuws verspreidde zich snel: « Rijke schoonmoeder uit Boston gearresteerd nadat zwangere vrouw bijna levend werd gecremeerd. »
Een wonder en een tweede kans
Dagen later opende Amara eindelijk haar ogen. Etan barstte naast haar in tranen uit.
Toen ze hoorde wat er gebeurd was, trilde haar stem.
« Je moeder probeerde mij en de baby pijn te doen? »
Hij knikte, de tranen stroomden over zijn gezicht. « Ja. Maar je bent nu veilig. Jij en onze zoon. »
De artsen bevestigden het: de hartslag van de baby was sterk. Tegen alle verwachtingen in hadden moeder en kind het overleefd.
Maanden later beviel Amara van een gezonde zoon. Ze noemden hem Liam , wat beschermer betekent .
De kracht van vergeving
Hoewel Helen in de gevangenis zat, kon Etan haar niet volledig haten. De schaamte van haar daden achtervolgde hem. Maar Amara, met hun pasgeboren baby in haar armen, leek kalmer.
‘Woede vasthouden doet ons alleen maar pijn,’ zei ze op een ochtend zachtjes. ‘Net als de thee van je moeder – het vergiftigt langzaam.’
Haar woorden bleven bij hem hangen.
Toen Helens proces maanden later eindigde, waren Etan en Amara aanwezig. Helen zag er zwak uit, haar ogen hol. Terwijl de bewakers toekeken, stapte Amara naar voren.
« Mevrouw Carter, » zei ze zachtjes, « u hebt me bijna alles afgenomen. Maar ik laat haat niet bepalen wie ik ben. Ik vergeef u – niet voor u, maar voor mij… en voor onze zoon. »
Helens lippen trilden. Voor het eerst vielen er tranen. « Het spijt me, » fluisterde ze.
