Hij hurkte naast me neer. « Duca’s vader kwam vandaag naar school. Lans vader bracht haar een nieuwe rugzak. Dus waar is de mijne? »
Ik slikte. « Je vader hield heel veel van je, » zei ik zachtjes. « Maar hij moest weg. »
« Wanneer komt hij terug? »
« Ik weet het niet, zoon. Ik weet het niet. »
Tien jaar stilte
Ik ontmoette Thanh toen ik tweeëntwintig was. Hij kwam uit de stad – schone overhemden, een glimmend horloge en een zelfverzekerde stem die mijn kleine wereld verlichtte. Hij zei dat hij de zomer in ons dorp zou doorbrengen, en al snel werden we onafscheidelijk.
Hij vertelde me over de stadslichten en wolkenkrabbers; ik liet hem zien hoe hij regen kon herkennen door naar de vogels te kijken. Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, was hij dolblij. « Ik ga morgen naar huis, » beloofde hij. « Ik praat met mijn ouders en kom dan terug om je te halen. We gaan trouwen. »
Hij kuste mijn handen en vertrok met een glimlach. Ik wachtte drie dagen. Toen een week. Toen maanden. Hij kwam nooit meer terug.
Ik schreef brieven naar het adres dat hij me gaf – geen antwoord. Zijn tante zei dat ze ook niets van hem had gehoord. En al snel begon het gefluister.
De wreedheid van het dorp
« Zwanger zonder man, » zeiden ze hoofdschuddend. « Schande. »
Mensen gooiden afval voor ons huis. Kinderen op de markt spotten met me en scandeerden: « Hanh heeft geen man! » Zelfs oude vrienden draaiden zich om.
Ik heb het allemaal meegemaakt – rijst oogsten, afwassen, vloeren schrobben – met een zware buik en een zwaar hart.
Mijn ouders waren aardig, maar belast. Mijn vader werd van de ene op de andere dag oud van schaamte; mijn moeder huilde ‘s nachts stilletjes.
Toen mijn zoon op een stormachtige septembernacht geboren werd, keek de vroedvrouw me met afschuw aan. « Er is geen man om je te voeden, » mompelde ze. « Jullie zullen allebei verhongeren. »
Ik omhelsde de pasgeborene en fluisterde: « We doen dit niet. Beloofd. »
Ik noemde hem Minh – wat « helder » en « transparant » betekent – omdat ik geloofde dat de waarheid ooit aan het licht zou komen.
Een decennium van strijd
Na de dood van mijn ouders – zijn vader toen Minh drie was en zijn moeder toen hij zeven was – waren we met z’n tweetjes. Ik werkte waar ik kon: op het land, in restaurants, bij mensen thuis.
