Al mijn instincten schreeuwden dat mijn dochter me nu nodig had. Niet over tien minuten, als de politie arriveerde.
Ik liep langs de zijkant van het huis en controleerde de ramen.
Alles vergrendeld.
Ook de achterdeur was op slot.
Maar terwijl ik daar stond te twijfelen of ik een raam moest inslaan, hoorde ik iets.
Een zwak geluid, bijna als een stem – maar gedempt – kwam uit het huis.
‘Heb je dat gehoord?’ vroeg ik aan mijn vader, die me gevolgd was.
Hij kantelde zijn hoofd en luisterde.
Zijn ogen werden groot.
“Ja. Ja, ik heb iets gehoord.”
Het geluid klonk opnieuw, dit keer iets harder.
Het klonk alsof hij huilde.
Als een huilend kind.
Ik heb niet nagedacht.
Ik heb gewoon gehandeld.
Ik pakte een decoratieve tuinsteen van naast de achtertrap en gooide die door het dichtstbijzijnde raam.
Het glas spatte uiteen met een klap die in de stille middag ondraaglijk hard klonk.
‘Wat ben je aan het doen?’ riep papa, maar ik stak mijn hand al door het kapotte raam en tastte in het slot.
Het raam zwaaide open.
Ik hees mezelf omhoog en erdoorheen, de scherpe pijn in mijn buik en de kleine snijwonden van achtergebleven glasscherven negerend.
Ik belandde in wat een wasruimte leek te zijn, waarbij mijn voeten kraakten op gebroken glas.
‘Herfst!’ schreeuwde ik. ‘Schatje, waar ben je?’
Het gehuil werd steeds luider.
Het was absoluut herfst.
Ik zou de stem van mijn dochter overal herkennen, maar ze klonk anders – zwak en angstig op een manier die ik nog nooit eerder had gehoord.
Ik rende door de wasruimte naar de keuken.
Leeg.
De woonkamer is leeg.
De gang verder richting de slaapkamers.
Mijn voetstappen weerklonken op de houten vloer terwijl ik door het huis liep.
De keuken vertoonde tekenen van recent gebruik: een koffiemok in de gootsteen, kruimels op het aanrecht en een lege wijnfles op tafel.
Maar geen mensen.
Ik heb de eerste slaapkamer gecontroleerd – de kamer van Brooke.
Het bed was niet opgemaakt, kleren lagen verspreid over de vloer. Haar koffer stond open op de stoel, half ingepakt of half uitgepakt.
Ik kon niet zeggen welke.
De badkamer was leeg.
De tweede slaapkamer, die Brooke als atelier gebruikte, stond ook leeg.
Doeken leunden tegen de muren, tubes verf lagen verspreid over een werktafel.
Alles leek normaal.
Werelds.
Volkomen in tegenspraak met de angst die in mijn borst groeide.
‘Herfst,’ riep ik opnieuw.
‘Mama.’ De stem was zo zacht dat ik hem bijna niet hoorde, maar hij was er wel – en hij kwam van achter een gesloten deur aan het einde van de gang.
Ik heb het handvat geprobeerd.
Van buitenaf vergrendeld met een eenvoudig schuifslot dat gemakkelijk open te schuiven was.
Mijn handen trilden zo erg dat ik het nauwelijks voor elkaar kreeg.
De deur zwaaide open en onthulde een kleine opbergkast.
En daar, ineengedoken in de hoek tussen dozen en schoonmaakspullen, zat mijn dochter.
Autumn keek me aan met ogen die te groot leken voor haar gezicht.
Ze droeg dezelfde kleren die ik haar drie dagen geleden had aangetrokken, nu bevlekt en vies.
Haar haar was helemaal in de war.
Haar lippen waren gebarsten en droog.
‘Mama,’ fluisterde ze, en toen was ze in mijn armen.
Ik trok haar tegen me aan en voelde haar kleine lijfje trillen.
Ze was zo mager.
Zo fragiel.
Hoe lang was ze daar al?
‘Het komt wel goed,’ mompelde ik, hoewel niets goed was. ‘Je bent nu veilig. Mama is hier.’
Toen merkte ik dat er vocht door mijn shirt heen sijpelde.
Toen ik naar beneden keek, zag ik dat de vloer van de kast vochtig was en dat er plassen in de hoeken stonden.
De geur trof me toen, onmiskenbaar en afschuwelijk.
Ze zat hier al zo lang opgesloten dat ze geen andere keus had dan haar behoefte te doen waar ze zat.
Een woede die ik nog nooit had meegemaakt, overspoelde me.
Maar er zou later nog tijd zijn voor woede.
Mijn dochter had op dit moment water, eten en medische hulp nodig.
Ik droeg Autumn uit de kast, door de gang en verder naar de keuken.
Mijn vader kwam me bij het kapotte raam tegemoet, zijn gezicht werd wit toen hij zag in wat voor toestand ze verkeerde.
‘Help me haar eruit te halen,’ zei ik, mijn stem verrassend kalm ondanks de storm die in me woedde.
Samen wisten we Autumn door het raam de achtertuin in te krijgen.
Moeder was er al, ze had het glas horen breken.
Toen ze haar kleindochter zag, sloeg ze haar hand voor haar mond.
Het gezicht van mijn moeder onderging een reeks transformaties: verwarring, schok, afschuw en uiteindelijk iets wat op verdriet leek.
Ze reikte naar Autumn, maar mijn dochter drukte zich tegen me aan en wilde haar niet loslaten.
‘Het is oké,’ mompelde ik in Autumns verwarde haar. ‘Je bent nu veilig. Niemand zal je pijn doen.’
Autumns zachte stemmetje was nauwelijks meer dan een gefluister.
“Ik heb je geroepen. Ik heb keer op keer geroepen, maar er kwam niemand.”
Die woorden hebben iets in me kapotgemaakt.
