Ik probeerde mijn vaders mobiele telefoon, maar die ging meteen naar de voicemail.
Mijn handen trilden toen ik mijn slapende zoon voorzichtig in het wiegje van het ziekenhuis legde.
Er was iets mis.
Ik voelde het in mijn onderbuik – dat oerinstinct van een moeder dat logica en rede overstijgt.
Toen mijn moeder eindelijk terugkwam, was ik al aangekleed en liep ik heen en weer in de kleine ziekenkamer.
‘We moeten gaan,’ zei ik nog voordat ze haar tas kon neerzetten. ‘Nu. Ik moet even bij Autumn kijken.’
‘Schatje, rustig aan,’ zei mama op die sussende toon die mijn angst alleen maar verergerde. ‘Ik weet zeker dat alles goed is. Brooke heeft vanochtend nog een foto gestuurd.’
‘Ik heb mijn dochter al drie dagen niet gesproken,’ zei ik, terwijl ik merkte dat mijn stem verhief ondanks mijn pogingen kalm te blijven. ‘Ze heeft me geen enkele keer gebeld. Vind je dat niet vreemd?’
Moeder tuitte haar lippen, duidelijk verscheurd tussen het afwimpelen van mijn bezwaren en het erkennen dat het inderdaad een beetje vreemd leek.
‘Laat me Brooke eens proberen te bellen,’ bood ze uiteindelijk aan.
Ook haar telefoontje kwam op de voicemail terecht.
Daarna probeerde ze de vaste telefoon.
Niets.
‘Zie je wel?’ zei ik, terwijl ik mijn best deed om de paniek uit mijn stem te houden. ‘Er is iets mis. We moeten er nu meteen heen.’
‘Oké.’ Moeder stemde toe, haar eigen uitdrukking veranderde in bezorgdheid. ‘Ik ga je vader even halen. Dan rijden we er samen heen.’
Het ontslagproces duurde nog eens vijfenveertig minuten, die aanvoelden als vijfenveertig jaar.
Papierwerk om te ondertekenen, instructies om te ontvangen, een eindcontrole door de kinderarts.
Elke minuut die voorbij tikte, maakte mijn zenuwen steeds nerveuzer.
De verpleegkundige nam een lange checklist door met waarschuwingssignalen waar je op moet letten bij een pasgeborene: koorts boven een bepaalde temperatuur, overmatig huilen, problemen met de voeding.
Ik knikte instemmend, maar nam de informatie nauwelijks in me op.
Mijn gedachten dwaalden af, opgesloten in de berging met mijn vijfjarige dochter.
‘Luister je wel?’ vroeg de verpleegster zachtjes, met haar hand op mijn schouder.
‘Ja,’ loog ik. ‘Sorry, ik was gewoon moe.’
Ze gaf me een meelevende glimlach.
“Natuurlijk wel. Een baby krijgen is uitputtend. Zorg ervoor dat je rust neemt wanneer de baby rust.”
Oké. Rusten.
Alsof ik rust kon vinden terwijl deze knagende angst me van binnenuit verteerde.
Mijn moeder ondertekende een deel van het papierwerk voor me; haar eigen bezorgdheid was nu duidelijk te zien aan de gespannen rimpels rond haar mond.
Ze probeerde Brooke die ochtend nog drie keer te bellen.
Alle oproepen werden doorgeschakeld naar de voicemail.
‘Misschien moeten we aangifte doen van een vermissing,’ opperde moeder zachtjes, terwijl de verpleegster even naar buiten ging om een rolstoel te halen.
‘Ze is niet vermist,’ zei ik. ‘Haar auto staat bij haar huis. Ze is er. Ze neemt alleen niet op.’
Wat op de een of andere manier nog erger was dan wanneer ze daadwerkelijk verdwenen was.
Als ze iets mist, impliceert dat tenminste dat het buiten haar macht lag.
Dit voelde opzettelijk aan, alsof ze er bewust voor koos ons te negeren.
De rolstoel arriveerde – ziekenhuisbeleid voor alle patiënten die worden ontslagen.
Ik nam plaats in de stoel met mijn zoontje in mijn armen, zijn kleine gezichtje vredig en nietsvermoedend.
Mijn moeder droeg de tassen met cadeaus en spullen die we in drie dagen hadden verzameld.
Vader stond bij de ingang te wachten met de auto al draaiend.
Hij had het autostoeltje voor baby’s die ochtend al geïnstalleerd en driemaal gecontroleerd of het goed vastzat.
Zijn handen trilden lichtjes toen hij me hielp mijn zoon uit mijn armen in de stoel te zetten.
‘We gaan eerst even langs bij Brooke,’ zei hij, met die vastberaden blik die hij altijd had als hij probeerde kalm te blijven. ‘Geen discussie.’
Ik was niet van plan om te discussiëren.
Zelfs wilde paarden hadden me nergens anders heen kunnen slepen.
Eindelijk zaten we in de auto.
Mijn ouders zaten voorin, terwijl ik achterin zat met mijn pasgeboren zoon, die vastzat in het autostoeltje dat we drie weken eerder hadden geïnstalleerd.
De autorit naar Brookes huis duurde normaal gesproken twintig minuten.
Mijn vader heeft het in veertien jaar gehaald.
Brooke woonde in een klein bungalowhuis aan de rand van de stad. Ze huurde het van een ouder echtpaar dat naar Arizona was verhuisd om van hun pensioen te genieten.
De buurt was rustig, met voornamelijk jonge gezinnen en gepensioneerden.
Veilig.
Normaal.
Het soort plek waar niets ergs zou moeten gebeuren.
Papa reed de oprit op achter de auto van Brooke.
Haar auto stond er, dus ze zou thuis moeten zijn, maar het huis zag er donker uit, ondanks dat het midden van de middag was.
‘Blijf hier bij de baby,’ zei ik tegen mijn moeder, terwijl ik mijn veiligheidsgordel al losmaakte. ‘Ik ben zo terug.’
Ik haastte me over het pad naar de voordeur, mijn lichaam deed nog steeds pijn van de bevalling, maar ik werd gedreven door iets dat sterker was dan fysiek ongemak.
Ik klopte op de deur.
Geen antwoord.
Ik klopte harder en belde vervolgens drie keer snel achter elkaar aan.
Niets.
Ik pakte mijn telefoon en probeerde Brookes nummer opnieuw te bellen.
Door de deur heen hoorde ik het zwakke geluid van haar ringtoon ergens in huis.
Ze was thuis.
Ze moest naar huis.
‘Brooke!’ riep ik, terwijl ik nu op de deur bonkte. ‘Doe open! Waar is Autumn?’
Ik werd begroet door een stilte die dik en verstikkend was.
Ik belde mijn moeder op en keek door het raam toe hoe ze in de auto opnam.
‘Er klopt iets niet,’ zei ik. ‘Ze neemt niet op, maar haar telefoon gaat binnen over. Bel 112.’
‘Wacht even,’ zei mama, terwijl ze uit de auto stapte. ‘Laten we niet overreageren. Misschien slaapt ze, of staat ze onder de douche, of…’
‘Mam, alsjeblieft,’ onderbrak ik haar, mijn stem brak. ‘Er is iets heel erg mis. Ik voel het.’
Mijn moeder bestudeerde mijn gezicht lange tijd en knikte toen.
Ze pakte haar telefoon en draaide een nummer.
Ik probeerde de deurknop.
Gesloten.
Ik bonkte opnieuw op de deur, liep toen naar het raam aan de voorkant en gluurde naar binnen.
De woonkamer zag er normaal uit.
Autumns kleine roze rugzakje lag op de bank.
Er lagen wat speeltjes verspreid over de vloer, maar er waren geen mensen te zien.
Geen beweging.
Mijn vader was inmiddels bij me gekomen, met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht.
‘We moeten op de politie wachten,’ zei hij zachtjes.
‘Ik kan niet wachten,’ antwoordde ik.
