Haar huis was stil en vredig. De kinderen sliepen.
Ik kroop op de bank met een kop lauwe thee. Uren verstreken. Twee uur ‘s nachts. Geen enkel telefoontje. Geen enkel berichtje. Niets.
Ik keek hoe het met Billy en Cindy ging. Ze sliepen allebei diep, vredig en onschuldig. Ik hield heel veel van ze.
En toen drong het tot me door – een beklemmend gevoel op mijn borst. Die bekende angst. Ik zocht onder mijn jas naar mijn inhaler. Hij was weg.
Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik rommelde in mijn tas en vond een oude, bijna lege.
Ter illustratie.
Ik haalde oppervlakkig adem, en toen nog een. Het werd alleen maar erger.
Ik ging naar buiten. Aan de overkant van het gazon was Linda’s buurvrouw, Gloria, haar planten aan het water geven.
« Marie? » vroeg ze. « Gaat het? »
« Gloria, » fluisterde ik. « Ik heb mijn inhaler nodig. Hij ligt in huis. Kun jij… voor de kinderen zorgen? »
Zonder aarzeling knikte ze. « Ga. Ik blijf hier. Ze zullen veilig zijn. »
Ik reed naar huis, trillend, biddend dat ik op tijd zou zijn.
Mijn inhaler lag waar ik hem had laten liggen – op het nachtkastje.
Ter illustratie. Maar er trok nog iets mijn aandacht: licht dat uit de slaapkamer sijpelde. En… Linda’s auto op de oprit?
Een rilling liep over mijn rug.
Toen klonk er een geluid – gelach. Een vrouwenstem. Een mannenstem. Van boven.
Ik liep langzaam, de angst groeide met elke stap. Kleren lagen verspreid over de trap. Jacks shirt. Linda’s armband.
Hun gelach echode vanuit de badkamer. Ik deed de deur open.
Daar waren ze. In bad. Jack leunde achterover in het bad en Linda draaide haar drankje rond in haar hand.
« Ben je gek geworden?! » schreeuwde ik.
