Ze ging rechtop zitten, en toen brak de dam. Ze vertelde me alles. Hoe de gasten haar aankeken alsof ze een dienstmeisje was. Hoe haar grootmoeder haar als een smerig geheim via de achterdeur naar buiten had gejaagd. Hoe haar tante het had zien gebeuren en niets had gezegd.
‘Het spijt me zo,’ fluisterde ik, terwijl ik haar vasthield toen ze beefde. ‘Ik heb dit mogelijk gemaakt. Jarenlang heb ik toegestaan dat ze je als een optie behandelden in plaats van als een prioriteit, omdat ik de vrede wilde bewaren. Het spijt me zo.’
‘Het is niet jouw schuld,’ snikte ze.
‘Dat klopt,’ zei ik vastberaden. ‘Maar de vrede is voorbij. Morgen begint de oorlog.’
Ik heb niet geslapen. Ik zat in de keuken, dronk zwarte koffie en bedacht een plan. Ik kon schreeuwen. Ik kon erheen rijden en een baksteen door hun raam gooien. Maar dat zou me de ‘gekke dochter’ maken die ze altijd al van me beschuldigden. Dat zou hen de overhand geven.
Nee. Dit vereiste een chirurgische ingreep. Nauwkeurigheid.
Om 7:00 uur ‘s ochtends belde ik het ziekenhuis en vroeg een vrije dag aan – iets wat ik in vijf jaar niet had gedaan. Daarna liep ik door het appartement en verzamelde ik alle kerstcadeaus die mijn ouders hadden gestuurd. Elk ornament. Elke verplichting. Ik pakte ze in dozen.
Toen pakte ik de telefoon op.
De staking
Ik belde eerst naar het huis van mijn ouders. Voicemail. Ze lagen uit te slapen, uitgeput van hun taken als gastheer.
‘Mam, pap, dit is Lauren,’ zei ik, mijn stem zo vastberaden als een scalpel. ‘Wat jullie gisteren met Harper hebben gedaan, is onvergeeflijk. Ik neem vandaag vrij om tijd door te brengen met de dochter die jullie hebben verstoten. Ik geef jullie cadeaus terug. We gaan vanaf nu onze eigen tradities creëren. Als jullie nog contact met ons willen, dan is dat op mijn voorwaarden. Kom niet naar mijn appartement.’
Vervolgens stuurde ik Amanda een berichtje.
Harper vertelde me alles. Een zestienjarig meisje reed alleen naar huis, naar een leeg huis, omdat jullie geen stoel konden vinden. Jullie gaven de voorkeur aan vreemden boven jullie eigen nichtje. Ik ben enorm teleurgesteld.
Haar antwoord kwam snel en defensief. »
Lauren, je overdrijft. Het was chaotisch. Mama was gestrest. Harper leek in orde. »
Ik typte terug: Ze is in slaap gehuild in haar kleren, Amanda. Is dat oké? Zou je dat voor Zoe accepteren? Neem geen contact met me op totdat je bereid bent je aandeel hierin te erkennen.
Ik legde de telefoon neer. Harper kwam de keuken binnen, ze zag er vermoeid uit maar was verrast me te zien.
‘Ben je thuis?’
‘Ik heb gebeld,’ zei ik, terwijl ik pannenkoekbeslag op de bakplaat goot. ‘Vandaag vieren we Kerstmis. Gewoon met z’n tweeën. Geen oordeel, geen groene truien, geen wachten in de auto.’
We brachten de ochtend door met het eten van pannenkoeken met chocoladestukjes en het kijken naar slechte films. Maar de telefoon bleef maar rinkelen. Mijn vader. Mijn moeder. Amanda.
‘Ga je opnemen?’ vroeg Harper, terwijl ze mijn trillende telefoon aankeek.
‘Nog niet,’ zei ik. ‘Laat ze maar zweten.’
Rond het middaguur ging de deurbel. Harper verstijfde. ‘Zijn zij het?’
Ik keek door het kijkgaatje. Het waren zij niet. Het was Meredith, met twee enorme boodschappentassen. Achter haar liepen Rachel en Brian, met een pan chili.
‘Versterkingen,’ kondigde Meredith aan toen ik de deur opendeed. ‘Ik hoorde dat we een ‘echte familiekerst’ zouden hebben.’
Het appartement was gevuld met gelach, eten en mensen die echt om elkaar gaven. En toen, om 14:00 uur, werd er geklopt, een klop die ik al verwachtte.
Het was Amanda.
Ze stond alleen in de gang en zag er ongewoon verward uit.
