‘Lauren?’ Dr. Meredith Wilson, mijn beste vriendin en vertrouwelinge in het ziekenhuis, kwam de pauzeruimte binnen. Ze keek me aan en sloot de deur. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Er is iets gebeurd,’ mompelde ik. De telefoon ging in mijn hand. Harper.
« Harper! » antwoordde ik, mijn stem brak. « Waar ben je? Gaat het goed met je? »
‘Het is oké, mam.’ Haar stem klonk vreselijk vlak. Zonder enige emotie. Een verdedigingsmechanisme dat ik maar al te goed kende. ‘Ik ben onderweg naar huis.’
« Waarom? Het is kerstdiner. Heb je al gegeten? »
« Nee. » Een stilte. Een zware, verstikte ademhaling. « Er was geen plaats. »
« Wat betekent dat, dat er geen plaats was? »
« Tante Amanda bracht nog vier mensen mee. Een paar collega’s van oom Thomas die in de stad waren. Oma zei… ze zei dat de eettafel vol zat. Ze zei dat ik aan het aanrecht in de keuken kon eten. »
Ik klemde me zo stevig vast aan de rand van de tafel dat mijn knokkels wit werden. « Wat zei ze? »
‘Ik zei dat het goed was,’ vervolgde Harper, haar stem begon te trillen. ‘Ik probeerde behulpzaam te zijn. Maar toen begon oma de tafelindeling te veranderen. Ze zorgde ervoor dat Ethan en Zoe aan de hoofdtafel zaten. Toen ik met mijn bord de keuken in liep… kwam oma naar me toe. Ze zei dat mijn aanwezigheid in de keuken het de cateraars moeilijk maakte. Dat het te chaotisch was. Ze zei…’
Harper barstte in tranen uit. « Ze zei dat het misschien beter was als ik een andere keer terugkwam, als er meer plek was. Mam, ze stuurde me naar huis. »
De woede die me overspoelde was niet brandend; het was absolute nul. Een koude, volkomen heldere woede die mijn blik verscherpte.
‘Heeft iemand je verdedigd?’ vroeg ik met een gevaarlijk kalme stem. ‘Opa? Amanda?’
« Opa was de kalkoen aan het snijden. Amanda keek gewoon weg. Oom Thomas zei dat ik in de auto kon blijven zitten en op het toetje kon wachten als ik dat wilde. »
« Waar ben je nu? »
« Tien minuten van huis. »
« Ga naar huis. Sluit alles af. Activeer de functiedeling. Ik ga Reynolds bellen om een vervanger te regelen. »
« Nee, » onderbrak Harper. « Mam, alsjeblieft. Ga niet weg van je werk. De patiënten hebben je nodig. Ik wil gewoon naar huis, mijn pyjama aantrekken en slapen. Maak alsjeblieft geen scène. »
Ik keek naar Meredith, die luisterde, met een grimmig gezicht. Ik keek uit het raam naar de spoedeisende hulp, waar mensen bloedden en stierven.
‘Oké,’ zei ik, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. ‘Oké. Ga maar naar huis. Ik regel het wel, Harper. Echt waar.’
Ik hing op. Meredith legde een hand op mijn schouder. « Wat heb je nodig? »
‘Ik moet deze dienst afmaken,’ zei ik boos, terwijl ik met mijn mouw mijn ogen afveegde. ‘En daarna moet ik de dynastie van mijn familie uitroeien.’
Spelletjes voor het hele gezin
**De Stille Nacht**
De rest van de dienst verliep in een soort trance van mechanische efficiëntie. Ik intubeerde, ik verwisselde verbanden, ik vulde formulieren in. Maar mijn gedachten dwaalden af naar de buitenwijken, waar ik me voorstelde hoe mijn zestienjarige dochter dit huis vernederd zou verlaten, terwijl haar neven en nichten feestvierden, omringd door gebraden kalkoen en goedkeuring.
Ik stuurde een berichtje naar mijn buurvrouw, Rachel, een vrouw die rechtstreeks uit de hemel leek te komen.
Noodgeval. Harper is alleen thuis. Mijn ouders hebben haar eruit gezet. Heb je misschien wat eten?
Rachel reageerde direct. Zeg niets meer. Brian is al bezig met het serveren van de ham, de vulling en de taart. We komen eraan.
Mijn dienst eindigde om middernacht. Dokter Nathan Pierce, de nachtarts – een man wiens vriendelijkheid ik vaak had opgemerkt zonder er ooit iets mee te doen – nam het van me over.
‘Een belangrijke avond, Lauren?’ vroeg hij, toen hij de spanning in mijn ogen zag.
‘Je hebt geen idee,’ antwoordde ik. ‘Fijne kerst, Nathan.’
Ik keerde terug door verlaten straten. De kerstverlichting op de huizen leek me uit te lachen. Vreugde voor de wereld. Vrede op aarde.
Ik ging stilletjes het appartement binnen. De woonkamer was donker, op de kleine lichtjes in onze kerstboom na. Op de salontafel lag een papieren bord met de restjes van de maaltijd die Rachel had meegebracht: een halve plak ham en een koud broodje. Daarnaast lag een nog ongeopend pakje supermarktkoekjes met een plakbriefje: ‘Bewaard voor mama’.
Ik ging naar Harpers kamer. Ze lag opgerold in bed, nog steeds met de groene trui aan die ze speciaal had gekocht om indruk te maken op haar grootmoeder. Ze was huilend in slaap gevallen.
Ik ging op de rand van het bed zitten en aaide haar over haar haar. Ze bewoog en opende langzaam haar ogen.
» Mama ? »
« Ik ben hier, mijn liefste. »
