‘Ja, dat kan,’ zei ik zachtjes.
‘Je doet het al.’
De tranen sprongen hem in de ogen.
“Geef me nog een kans… alstublieft.”
Ik boog me voorover.
“Een tweede kans is voor mensen die weten hoe ze de eerste moeten waarderen.
En jij hebt dat niet gedaan.”
Hij probeerde het opnieuw:
« Ik mis je. »
Ik stond op.
“En ik niet.”
Hij hield me niet tegen.
Misschien wist hij dat hij dat recht niet meer had.
Mensen vragen me vaak:
« Hoeveel gescheiden stellen komen weer bij elkaar? »
Mijn antwoord is altijd hetzelfde:
« Teruggaan naar iemand die je heeft verraden, is als proberen een gebroken spiegel te lijmen.
Zelfs als het je lukt om de stukjes weer aan elkaar te plakken… blijft de barst er altijd. »
Ik heb nooit achterom gekeken.
Ik heb er nooit spijt van gehad.
Want dit is de waarheid:
Niet iedereen die vertrekt is de verliezer.
Sommigen vertrekken…
omdat ze eindelijk gewonnen hebben.
En ik ben een van hen.
