“Ik weet dat je een verleden hebt dat je liever achter je laat”, zei Christopher. “Maar Ik wil niet dat je haar vergeet.”Ze heeft je gevormd. En ze heeft je sterk gemaakt.
“En jij?”Ze keek in zijn ogen. – Je hebt ook je eigen verhaal. En veel pijn.
“Misschien hebben we elkaar daarom ontmoet”, antwoordde hij. – Omdat we geen perfectie nodig hebben. Alleen de waarheid.
Susanna pakte zijn hand. Ze voelde een warmte die niet alleen fysiek was. Het was iets dieper, alsof zijn aanwezigheid de donkerste hoeken van haar ziel kalmeerde.
“Ik weet niet wat de toekomst voor ons in petto heeft”, fluisterde ze. “Maar Ik wil het graag met je onderzoeken.”
“Laten we dan beginnen. Niet onmiddellijk uit liefde, niet uit Beloften. Alleen van de aanwezigheid.
Ze glimlachte. En zo begon hun gemeenschappelijke pad – niet ideaal, maar echt.
Weken zijn voorbij. Ze ontmoetten elkaar steeds vaker, niet alleen in het restaurant. Ze liepen in parken, lazen samen boeken en wisselden herinneringen uit. Christopher liet Susanna de plaatsen zien waar hij opgroeide, en ze deelde verhalen over de mensen uit het weeshuis, wiens gezichten ze nog steeds in haar hart droeg.
Ik droomde er ooit van om mijn eigen kleine plek te hebben, een boekencafé. Het is zo ‘n rustige, vredige plek waar iedereen kon komen en gewoon zijn”, zei ze op een avond, met een mok thee in haar handen.
Christopher glimlachte.
Misschien is alles nog niet verloren. Als je er nog steeds over nadenkt, laten we het samen doen.
Susanna keek hem onzeker aan.
De spanning groeide echter. Op een avond, na een bijzonder lege dag, ontploften ze.
– Je weet niet wat het betekent om elke dag voor te vechten! Susanna schreeuwde. Ik kan niet terug naar een leven waar ik elke cent heb geteld.
Denk je dat ik dit niet moet doen?! – Hij antwoordde. “Ik ben ook bang.”Maar ik kan niet tegelijkertijd een partner, accountant, consultant en schild zijn.
Er was stilte. Alleen het tikken van de klok op de muur herinnerde hem eraan dat de tijd niet was gestopt.
Suzanne verborg haar gezicht in haar handen. Ze voelde dat alles uit elkaar kon vallen – de droom, de relatie, de hoop.
Maar toen ging Christopher naast haar zitten en zei iets wat ze niet had verwacht.:
