Ik zei het je toch.”
Michael knielde trillend neer toen ze het deksel van de kist openden.
De menigte viel stil. En toen – terwijl de kist openscheurde – klonk er een zwak geluid dat ieders bloed deed stollen.
Het was geen schreeuw of gekreun, het was een gedempt geluid.
Er gingen kreten van verbazing door de omstanders.
Michaels handen trilden toen hij het deksel helemaal optilde. Binnen staarde Laura’s bleke gezicht terug – maar haar ogen waren open.
“Jezus Christus…” fluisterde de conciërge, terwijl hij struikelend achteruitdeinsde.
Ethan schreeuwde: « Mama! » en pakte haar hand. Tot ieders schrik trilden Laura’s vingers.
Michael viel bijna achterover. « Bel een ambulance! NU! » riep hij.
Binnen enkele minuten arriveerden de hulpverleners en brak er chaos uit. Laura werd uit de kist getild – zwak, hijgend, haar nagels bebloed van het krabben aan het deksel van de kist.
Haar pols was zwak, maar wel aanwezig.
« Ze leeft! » riep een van de medici. « Ze leeft echt! »
De menigte stond verstijfd van ongeloof toen Laura naar de ambulance werd gebracht. Michael wiegde Ethan vast en beiden huilden onbedaarlijk.
Uren later bevestigden artsen in het Maplewood General Hospital het ondenkbare: Laura was levend begraven, nadat ze ten onrechte dood was verklaard vanwege een zeldzame aandoening die catalepsie wordt genoemd. Deze aandoening kan de dood imiteren door de hartslag en de ademhaling te vertragen tot bijna nul.
De behandelende arts van net, Dr. Helen Grant, arriveerde bleek en geschokt.
« Dit… dit had niet mogen gebeuren, » stamelde ze. « Haar vitale functies waren onvindbaar – elke meting wees op klinische dood. »
Michaels verdriet veranderde in woede. « Je hebt mijn vrouw levend begraven! »
Dokter Grant slikte moeizaam, haar stem brak. « Ik zweer het, we hebben elk protocol gevolgd.
Er was geen enkel teken van hersenactiviteit. Het is een uiterst zeldzaam geval.”
Laura bleef bewusteloos op de intensive care liggen en ademde met behulp van machines.
Twee dagen lang week Michael nauwelijks van haar zijde, hield hij haar hand vast en speelde hij elke herinnering af, elke glimlach, elk meningsverschil. Hij wenste dat hij iets had gezien wat de artsen niet hadden gezien.
Toen Laura eindelijk haar ogen opende, waren haar eerste woorden zwak maar duidelijk: « Ethan heeft me gered. »
Michael huilde openlijk. Ethan, zittend aan het voeteneind van haar ziekenhuisbed, knikte slechts zachtjes, alsof hij het altijd al had geweten.
Maar de beproeving was nog niet voorbij.
