Ze lachten. Ze triomfeerden. Ze vierden al hun bevrijding van een last. En in hun zelfgenoegzaamheid verraadden ze alles.
De politie doorzocht het huis en trof verwarde blikken, verfrommelde tissues en een half opgegeten stuk taart aan – maar niets dat op een misdrijf wees. « Ze is gewoon weggelopen of in de war geraakt, » mompelde iemand, opgelucht dat iemand anders onschuldig was. Melissa zette een showgezicht op, kroop tegen Michael aan en huilde theatraal. Ethan bestudeerde zijn handen alsof hij plotseling ouder was geworden.
Maar ik wist dat het niet alleen bij uitgesproken vermoedens zou blijven. De kleinste dingen die ik had verzameld – mijn lijstjes, mijn opnames, mijn verwijzingen – zouden de strop strakker maken.
Ik heb geen brief gestuurd. Ik had er geen nodig. De tijd werkte tegen me. In de stilte van mijn kleine, knusse appartement, dat ze zouden hebben aangezien voor een tijdelijke opslagruimte, hoorde ik hun stemmen in de opnames, helder als glas:
