Het zonlicht stroomde door de grote ramen van de muziekwinkel en verlichtte de stofdeeltjes die in de lucht dansten. Het was een rustige zaterdagmorgen, een schril contrast met de neonchaos van die avond in The Onyx .
Lily zat op de pianokruk van een gloednieuwe, gepolijste ebbenhouten staande piano. Haar voeten raakten de pedalen nauwelijks aan. Ze was geconcentreerd, haar kleine vingers bewogen aarzelend over de toetsen, op zoek naar een melodie.
‘Vind je deze mooi, mam?’ vroeg ze, terwijl ze me aankeek. Haar ogen straalden. De schaduwen die zo lang over haar hadden gehangen, waren verdwenen.
‘Ik vind het geweldig,’ zei ik. ‘Het klinkt prachtig.’
Ik stond tegen de muur geleund en keek naar haar. Ik had de BMW drie dagen na het feest verkocht. Ik had er een goede prijs voor gekregen – genoeg om de resterende lening af te lossen, de juridische kosten voor de loonbeslaglegging op Davids loon wegens achterstallige alimentatie te dekken en er nog een flink bedrag aan over te houden.
Ik heb geen nieuwe auto gekocht. Ik heb een tweedehands Toyota gekocht die perfect reed. En ik heb dit gekocht.
‘Kunnen we het echt krijgen?’ vroeg Lily, terwijl ze de gouden letters van de merknaam aanraakte.
‘Ja,’ zei ik. ‘Dat kunnen we.’
Ik dacht aan David. Ik had hem niet meer gezien sinds de rechtszitting. Hij was te laat gekomen in een roestige sedan die hij van zijn moeder had geleend. De rechter, die de video van het incident had gezien – die in onze buurt viraal was gegaan – had weinig begrip getoond voor zijn beweringen over ’emotionele nood’. Hij moest nu een strikt betalingsplan volgen en zijn bezoekrecht werd beperkt.
Hij bleef wel berichten plaatsen op sociale media, maar de toon was veranderd. Geen flessen meer. Geen VIP-lounges meer. Alleen nog vage, bittere berichten over « gekke vrouwen » en hoe « het systeem oneerlijk is ». Hij schreeuwde in een echokamer die het niet meer kon schelen.
‘Ik denk dat ik eerst een vrolijk liedje wil leren,’ zei Lily, waardoor ik weer met mijn voeten op de grond stond.
‘Dat klinkt als een goed plan,’ glimlachte ik.
Ik liep naar haar toe en ging naast haar op het bankje zitten. Ik sloeg mijn arm om haar schouders en trok haar dicht tegen me aan. Ze rook naar aardbeienshampoo en onschuld.
« Mama? »
“Ja, schatje?”
“Dankjewel voor de piano. Die is beter dan een balkon.”
Ik kuste haar op haar hoofd en hield mijn tranen in. « Het hele huis is van jou, Lily. Het balkon, de woonkamer, de keuken. Je hoeft nooit meer buiten te wachten. »
Ze begon weer te spelen, een wat onhandig maar vrolijk deuntje. Het was niet perfect, maar het was van ons. Ik sloot mijn ogen en luisterde. Het was het geluid van gerechtigheid. Het was het geluid van een schuld die volledig was afbetaald.
De BMW was weg. Het glamourleven was voorbij. Maar toen de muziek de kamer vulde, wist ik dat ik een afschrijvend bezit had ingeruild voor iets dat alleen maar in waarde zou stijgen: de glimlach van mijn dochter.
En dat was een luxe die David zich nooit zou kunnen veroorloven.
