Ik heroverde mijn naam – Elena Herrera, vicepresident van Global Herrera Empire. Ik stortte me op mijn werk en herbouwde delen van mijn leven. Maar daar stopte ik niet. Ik richtte een liefdadigheidsinstelling op voor vrouwen die aan gewelddadige of toxische relaties willen ontsnappen, om hen te helpen zichzelf met waardigheid en kracht te herbouwen.
Zes maanden na die avond organiseerde ik een gala voor de stichting. De zaal baadde in het licht en was gevuld met vrouwen die hun hoop hadden herwonnen. Toen ik de gasten begroette, zag ik haar – Victoria – rustig aan het werk als garderobeassistente.
Onze blikken ontmoetten elkaar. Ze aarzelde even en liep toen naar me toe. « Elena, » fluisterde ze met trillende stem. « Het spijt me… voor alles. »
Ik keek haar een tijdje aan. De arrogantie verdween; alleen spijt bleef over.
« Ik vergeef je, » zei ik zachtjes. « Niet omdat je het verdient, maar omdat ik rust nodig heb. »
Ze huilde. « Dank je wel. »
« Maar vergeven betekent niet vergeten, » voegde ik eraan toe. « Jij hebt me geleerd wat liefde níét is. Mijn vader heeft me laten zien wat het wél is. »
Ze knikte en vertrok.
Die avond vond mijn vader me op het balkon, kijkend naar de stadslichten. Hij glimlachte trots. « Ik ben trots op je, mijn meisje. »
« Ik heb het van de besten geleerd », zei ik.
Terwijl de muziek achter ons aanzwol, besefte ik iets krachtigs:
ze dachten dat ze me gebroken hadden. Maar ze hadden alleen mijn illusies gebroken.
Echte wraak draaide niet om het afnemen van hun rijkdom. Hij stond hier, standvastig en sterker dan ooit.
Ze probeerden me mijn waardigheid te ontnemen. In plaats daarvan legden ze mijn kracht bloot.
Ik ben Elena Herrera, de dochter van mijn vader, een vrouw van vlees en bloed, en ik ben goed genoeg zoals ik ben.
