“Ja. Altijd.”
Ze ging rechtop zitten, haar ogen rood omrand, klaar om te spreken. « Mam, ze— »
De deur zwaaide open. Robert stond daar, zichtbaar van streek.
“Carol, moeder wil dat we nu meteen naar de bibliotheek gaan. Ze zegt dat het dringend is.”
“Robert, Emma is overstuur. Ik kan niet—”
“Ze staat erop. Alexander en Olivia zijn er ook bij.”
Ik keek naar Emma. « Ik ben zo terug. Doe de deur op slot. »
We daalden af naar de bibliotheek. De « Raad van Hamiltons » was bijeengekomen. Victoria zag er bijzonder zelfvoldaan uit.
‘Goed. Iedereen is aanwezig,’ kondigde ze aan. ‘We hebben een wijziging in de gastenlijst voor morgen. Ik heb een… speciale gast uitgenodigd.’
‘Wie?’ vroeg Robert.
‘ Grace Watson ,’ zei Victoria, terwijl ze mijn gezicht aandachtig bekeek. ‘De moeder van Carol.’
Ik stond perplex. Ik was vervreemd geraakt van mijn moeder, Grace, nadat ik met Robert was getrouwd – vooral omdat ze meteen door de façade van de Hamiltons heen prikte en dat ook niet schroomde te zeggen. Victoria had haar een jaar geleden de toegang tot het huis ontzegd.
“Mijn moeder? Waarom?”
‘Het is Kerstmis,’ zei Alexander, terwijl hij zijn verzorgde nagels bekeek. ‘En Emma heeft… haar best gedaan. Beschouw het als een beloning.’
‘Of een hefboom,’ dacht ik, maar ik zweeg.
Die nacht voelde het huis aan als een opgespannen veer. Ik zat naast Emma’s bed tot ze in een onrustige slaap viel. Ik staarde naar haar gezicht en bestudeerde de veranderingen: de ingevallen wangen, de gefronste wenkbrauwen.
Ik dommelde weg in de stoel. Ik schrok wakker van een geluid – een klik.
Mijn ogen schoten open. De deur van Emma’s kamer sloot zachtjes. Het was 3 uur ‘s nachts.
Ik rende naar de deur en trok hem open. De gang was leeg, gehuld in schaduwen. Maar op de vloer, precies in de deuropening, lag een klein peperkoekmannetje.
Zijn hoofd was tot kruimels verpulverd.
Eerste Kerstdag brak niet aan met vreugde, maar met de spanning van een bomopruimingsdienst die een stroomdraad onschadelijk maakte. Het landhuis van de familie Hamilton was versierd met goud en groen, als een bespotting van de duisternis die binnen de muren woekerde.
Tegen 17.00 uur waren de gasten gearriveerd – twintig leden van de Bostonse elite, die champagne dronken en de spanning negeerden. Ik wachtte bij de deur, mijn zenuwen op scherp, tot de bel ging.
Grace Watson stond daar. Ze was zestig en droeg een eenvoudige wollen jas en een handgebreide sjaal die er onmogelijk goedkoop uitzag tegen de marmeren hal. Maar haar ogen – scherp, blauw en onverzettelijk – waren het warmste in het huis.
‘Mam,’ fluisterde ik, terwijl ik haar omhelsde. De geur van haar lavendelzeep bracht me meteen tot rust.
‘Ik kon niet wegblijven,’ fluisterde ze, terwijl ze me stevig tegen zich aan drukte. ‘Niet nu ik voel dat er iets rot in dit huis.’
‘Oma!’ Emma kwam de trap afgestormd. Ze droeg een blauwe fluwelen jurk en zag eruit als een tragische Victoriaanse pop. Ze botste tegen Grace aan en begroef haar gezicht in de jas van haar grootmoeder.
‘Och, mijn kleine vogeltje,’ mompelde Grace, terwijl ze een stap achteruit deed om haar beter te bekijken. Haar ogen vernauwden zich toen ze Emma’s gewichtsverlies en trillende handen zag. ‘Je bent… veranderd.’
‘Grace,’ klonk Victoria’s stem door de reünie heen. ‘Welkom op het landgoed van de Hamiltons. Probeer alsjeblieft geen modder op de Perzische tapijten te laten vallen.’
Het diner was een schouwspel van overdaad. Gebraden kalkoen, kreeft Thermidor, truffels. Ik zat tussen Emma en Grace in. Tegenover ons zaten Alexander en Olivia als gieren, af en toe grijnzend.
‘Iedereen,’ kondigde Victoria aan, terwijl ze een kristallen beker omhoog hield. ‘Op de familie. En op de nalatenschap van Hamilton.’
« Op naar de nalatenschap, » mompelden de gasten.
Toen het gekletter van bestek begon, merkte ik dat Emma niet at. Ze staarde naar haar bord – een speciale portie pastagratin die de chef apart voor haar had gebracht.
‘Emma, eet,’ fluisterde ik. ‘Je hebt je kracht nodig.’
Ze schudde haar hoofd, de tranen stroomden over haar wangen.
‘Emma!’ snauwde Victoria vanaf het hoofd van de tafel. ‘Wees niet zo onbeleefd. De chef heeft dat speciaal voor jouw… tere gestel bereid.’
‘Het… het ruikt vreemd,’ fluisterde Emma.
‘Doe niet zo kinderachtig,’ zong Olivia, haar stem druipend van venijn. ‘Eet het op. Eén hap. Of wil je de les van vorige week nog eens herhalen ?’
De dreiging was verhuld, maar Emma hoorde het luid en duidelijk. Haar hand trilde hevig toen ze haar vork oppakte. Ze bracht een hap naar haar mond, haar gezicht lijkbleek.
« Stop. »
Ik greep haar pols. De vork kletterde op het porselein.
‘Carol!’ siste Robert. ‘Wat ben je aan het doen? Je maakt een scène.’
‘Kijk naar haar, Robert!’ snauwde ik, mijn stem verheffend. ‘Ze is doodsbang. Emma, wat is er aan de hand?’
Emma keek me aan, toen naar Grace, en vervolgens naar het servet op haar schoot. Langzaam tilde ze de hoek van het linnen op.
Daaronder lag een stukje papier, verfrommeld en bevlekt.
Ik haalde het eruit. In haastig potlood gekrabbeld stonden twee zinnen:
Help me.
Kijk wat ze doen.
Mijn hart stond even stil. Ik keek naar het bord met eten. Het had een iets andere glans dan het mijne. Ik bukte me en snoof eraan. Onder de kaas en knoflook zat een chemische, scherpe geur die ik herkende van het ziekenhuis.
‘Wat betekent dit?’ Ik stond op, mijn stoel kraakte over de vloer. Ik greep het bord en duwde het naar Grace. ‘Mam, ruik hieraan.’
Grace snoof één keer en haar gezicht verstijfde.
‘Kalmerende middelen,’ riep ze luid genoeg zodat iedereen in de kamer het kon horen. ‘Gemalen benzodiazepinen.’
‘Wat?’ Robert stond op, verward en ontkend tegelijk op zijn gezicht. ‘Dat is waanzinnig. Waarom zou…’
